Roadtrip

Nog een hele onderneming om van Costa Rica naar Nicaragua te komen.. 6 uur vertrek vanuit de lodge in Monteverde. Chauffeurs hebben hier allemaal een eigen bus en aangezien de chauffeur van de laatste dagen geen paspoort heeft is hij met zijn bus vertrokken.. Helaas.. Had ik me zo verheugd op het achterbankfeest, werd me dat mooi door de neus geboord..
Andere indeling van de bus, een chauffeur die niet kan inpakken en Jetty die niet oplette.. Wel ergens achterin, maar geen feest. Zie bijna geen daglicht en de airco blaast zich een ongeluk.. De stoelen zijn smal en ik kan mijn benen niet kwijt. Lekker mopperen en vloeken dus.. En dat kan ik..!

Dan na een kleine verbouwing toch enigszins mijn draai gevonden en boek erbij gepakt. Rond half 8 on the road een ontbijt. Daar in de tuin nog een paar apen en meneer en mevrouw ara in de boom gefotografeerd..
Na onderweg nog ergens gestopt te zijn om een lunch in te slaan, meteen maar een bal gescoord voor de loze momenten..
Uiteindelijk bij de grens aangekomen. Die van Costa Rica wel te verstaan. Das niet meteen de grens van Nica..
Eerst een stempeltje halen om eruit te kunnen..
Dan opstellen in rijen van twee en lopen.. Keep your heads down people.. Oh nee, das een andere film... :-)
Wandelen door een stukje niemandsland om vervolgens de grens van Nica te bereiken. In niets lijkt het op een grens. Per ongeluk staat er een man naast een prullenbak met een wit gesteven overhemd. Aan de andere kant naast de prullenbak staat er een bordje 'immigration'.. Die werpt een boze blik in je paspoort en dan ben je binnen.. In ieder geval een stukje verder.. Dan kom je in de tax free zone.. In het midden van de parking.. (3 flessen whisky voor 10 dollar.. haha) Vrachtwagen links en rechts en stof alom.. En verzengende hitte.. Als er asfalt was geweest zou de lucht erboven vervaarlijk trillen.. Maar asfalt is er niet.. Alleen zand. Nica is nu rond de 38 graden.. Wel even lekker opwarmen uit een airco bus maar gezien de open vlakte ook wel gauw warm.
Het 'contact' van José stond al klaar met ingevulde formulieren en dan is het wachten.. José neemt al onze paspoorten mee en na ongeveer een uurtje kunnen we weer de bus in, maar niet voordat een douanier voor de bus ons een voor een afroept, met onze namen met een verbastering naar het Nicaraguaans, en bekijkt of we wel degene zijn die in ons paspoort staan.
Dan op weg.. Althans.. Dat dacht ik.. Na een meter of 100 worden we weer staande gehouden en komt een vrouwelijke douanier (in beide gevallen berust het louter op een vermoeden) de bus in die al onze paspoorten één voor één wil zien en even kijkt of we dezelfde zijn..
Tja, ik dacht ook aan dubbel werk.
Maar daarna zijn we dan weg.. Nog twee uur naar het hotel.
Mét een veredeld zwembadje.. In de schaduw.. Met 2 hele ligplaatsen.. Dat dan weer wel.. Toch even een duik en genomen en ergens een plekje gezocht waar nog een paar zonnestralen te vangen waren..

Straks met zijn allen eten en morgen een boottochtje en daarna mogelijk iets op een paard. Maar even kijken of dat nou echt de moeite waard is..