Liefde zoals het bedoeld is...

Na alle toestanden de dag maar begonnen met Kamillethee. Dan ben je als mens verloren.. Anders doe je zoiets niet. Slappe thee met toast. Althans toast. Het is niet gek dat het ontbijt hier inclusief is.. Toast die nog slapper is dan een gewone boterham is een deceptie. En de plank mis. Zit er ook nog een vettig laagje op.. Yak.
Mazzel dat ik bij het Duitse bakkertje nog een halfje 6 granen brood had meegenomen. Hoewel ik eigenlijk niet durf te eten. Klein plukje gegeten..
Naar de boot waar we vandaag een tour mee doen is het 1,5 uur rijden.
Eerst wordt er in het dorp water bij de wasserette. In eerste instantie had ik een bont wasje verzameld en alvast maar binnenstebuiten gekeerd.. Heb het toch niet gebracht. Neem wel een x een shirt mee onder de douche. Doe ik altijd zuinig met mijn kleren, zal het me toch niet gebeuren dat mijn kleren in Costa Rica verziekt worden. In de middag zouden we de kleren op kunnen halen. Tja, dan kan het volgens mij niet anders dan dat alles in de droger wordt gestopt. Daar ben ik te goed voor.. :-)
Tas dus weer uitgepakt..
Na onderweg nog een tussenstop bij een toilet (iedereen is nog steeds aangedaan) bij de boot aangekomen. Cãno negro, nabij de grens met Nica.
Vond het een beetje gek klinken. Doen we eerst een dag verplaatsen vanuit Nica en rijden we nu terug naar de grens. Een blik op de kaart leert mij natuurlijk dat we ons aan de andere kant van het land bevinden. Vooruit dan maar weer..
Op de boot genoeg ruimte, geen zon en nog niet zo snikheet. Perfecte omstandigheden dus om wildlife te spotten.
Dat was al snel het geval. Spiedende kaaimannen. Af en aan vliegende ijsvogels, slangenvogels, andere vogels, brulapen (inclusief de enige albino brulaap, met zwart kleintje, die Costa Rica heeft) en jesus christ lizzards. Felle groene jongens die bij dreigend gevaar, de wondere gave van over water lopen, bezitten.
Ook nog koddige mini-vleermuisjes die als een dotje blaadjes aan de stam van een boom hangen.
Bijzonder wel hoe snel je als mens verwend bent en je altijd wil wat je niet hebt. Als iemand, na 3 kaaimannen en een setje foto's ervan, roept: '"daar!!een kaaiman", je toch denkt; 'jaja, dat heb ik nou wel gezien. Ik kijk nog wel eens als er een op het land ligt. Of zijn bek open doet en er een vogel in vliegt. Een toekan, dat wil ik zien.'
Wel nog een stronkje met een paar schildpadden met hun neus in de wind erop. En dat is leuk, maar als je je bedenkt dat je op Bonaire een stukje samen op gezwommen hebt met een schildpad, is het toch anders. Verwend dus..! Altijd moet het meer, of beter, of groter. Haha..
Hetzelfde als leguanen bij een café in de boom.. Het waren er wel een boel, en groot waren ze. Maar ja, op Curaçao aten ze snelle jelle's uit onze hand.. Voor de kunst der fotografie is het dan wel weer een goede oefening.
Onderweg naar de lodge nog een rondje in la Fortuna gewandeld en daarna lekker op het balkon gezeten. Das toch ineens luxe. We hebben uitzicht op de vulkaan waar wolken mysterieus om de top zwieren.
Hij laat zich niet in het geheel zien.

José geeft ons altijd meerdere optie voor tours en eten.
Ergens onderweg gaat hij halverwege de bus staan; 'oké, for dinner we have two (or three of four) options'
Vandaag kozen we voor zijn vrienden. Een stel dat ergens, een half uur van de logde vandaan, een huis heeft en daar mensen voedert. Van tevoren kun je kiezen uit chicken, beef or veggie. (Bijna net als in het vliegtuig met een verveelde stem; chicken of beef? Wie kent het niet)
Bij aankomst werden we verwelkomt op de porch waar diverse banken en schommelstoelen staan.
Eigenlijk wil de dame uitleg geven, maar zoontje lief dartelt met zijn schortje van zijn speelgoedkeuken heen en weer om alle meisjes een bordje 'iets' te brengen. Pas daarna zijn de jongens aan de beurt. Goed getraind of een goede pr stunt dacht ik eerst. Maar het ventje was gewoon zo..
Nog geen uitleg dus, maar wel een nipje zelfgestookte rum. Pfff doorgegeven naar de buurman. Dat kan buikje lief echt nog niet aan.
Daarna aan tafel. Het is jammer dat ze in Costa Rica het begrip tafelen niet zo erg opgepikt hebben en dus eten we high speed. Zonde vind ik dat.
Aan de borden (planken met bananenblad) is te zien dat er liefde en aandacht aan besteed is.. De torentjes rijst zijn met de precisie van een trechter allemaal in de zelfde vorm en grootte gedrukt. Kippetje in het midden, yuka, een prutje (geen maaltijd is compleet zonder een prutje) salade, bonen en een zoete bakbanaan eromheen. Het smaakt heerlijk en de sfeer is huiselijk. Maar zodra iemand is uitgegeten wordt er bord weggehaald en het dessert (soort kokoskoekje) geserveerd. En daarna is er koffie. Dat alles in ongeveer een half uur.. Hihi.
Koffie wordt hier gemaakt door het koken van water met de koffiebonen er al in. Na het koken wordt het dan door een filter (soort ouwe panty) gegoten en café negro is klaar..

Ik ben geraakt door de liefde die zichtbaar is tussen de twee.. Een steelse blik en een vluchtige aanraking als ze voor ons zingen.
Sambaballen en anders feestelijks wordt uitgereikt en we doen mee.. Op het ritme..
Ze heeft een prachtige stem en is innemend. Ik bedenk me dat iedereen toch zo'n moeder moet willen. Zakdoek in het haar, bloemetjesjurk, schortje om. Opgebonden borsten, mysterieuze glimlach, mooi verschijning, fraaie stem, zingend en gitaarspelend door de keuken ondertussen roerend in potten en pannen..
En dat allemaal ook nog voor een goed doel. Het grootste gedeelte van de opbrengst gaan naar een project dat ze zelf hebben opgezet om straatkinderen naar school te krijgen ipv aan het werk.

Als we vertrekken staan ze, elkaar omarmend, ons uit te zwaaien..
Ik denk aan mijn eigen vader en moeder.. Die ook altijd zo staan als ze mij uitzwaaien..
Zo is liefde bedoeld..