Belofte maakt schuld..

De laatste loodjes mensen… Het komt nu serieus in zicht..
Nog een paar dagen te gaan. Dagen die bol staan van wassen, strijken, passen, opruimen, schoonmaken en… gedag zeggen. Dat klinkt melodramatisch, maar dat is het niet!
Het lukt me niet meer om zonder grote glimlach mensen gedag te zeggen die ik voor de vakantie niet meer zie. Daaraan is meetbaar dat een vakantie dichterbij komt.

Met het nemen van ‘afscheid’ worden mij ook de wijzen lessen geleerd en de spelregels uitgelegd. Dit allemaal nog naast de low profile adviezen.
Wijze lessen als in; neem een gladde ring mee zodat je kunt faken dat je een getrouwde vrouw bent.. Ja maar… op de markt moet ik zijn… Oefenen.. lonken en wapperen met blonde haren moet ik. Al is het maar therapeutisch. Therapeutisch kan immers alles.
Of; kopieer je bankpassen, stuur ze naar je mail, zet je dataroaming uit and so on and so on..

Spelregels komen er vooral op neer dat ik in geen geval een Costa- Ricaan aan zijn haren (of aan iets anders) mee mag trekken naar NL. Mijn meelevende collega a.k.a vader2 kijkt namelijk Grenzeloos Verliefd en die meiden ‘worden hoe langer hoe ongelukkiger’.
Naast het verbod om een CRaan mee te sleuren geldt nog meer het verbod om daar achter te blijven bij de ‘liefde van mijn leven’. Beide knieën van meneer zullen hoogst persoonlijk vernield worden. (En ja, die is de gecensureerde versie) Kennelijk.
Aldus plechtig belooft. Ik zal terugkeren.

Adviezen zijn dan vooral: Geniet, maak plezier, wees voorzichtig, maak veel foto’s, houd je blog bij.. Name it.

Nog een hoezee voor mij.. De afritsbroek ik er gekomen.. Stemmig grijs en niet eens de duurste. Met de komt van een afritsbroek ben ik wel gaan twijfelen over de noodzaak van alle andere inmiddels aangeschafte broeken..:-)

Mensen, voor nu een vaarwel, maar belofte maakt schuld