Ice ice baby

Ik denk dat ik geen blogs meer kan. Ondanks dat we van alles doen.. enorme avonturen beleven (ok dat is niet waar, maar beleven wel dingen).
Zo had ik een poosje een hond in el calafate. Terwijl we aan laguna argentina zaten na aankomst in el calafate (weer veel wind, wel meer zon en we vonden een bakkertje wat desembrood had en ook een beschut tuintje waar we dus in het zonnetje konden zitten). Boris de hond kwam naast ons liggen en maakte dat genoegzame zucht geluid van een hond die weet dat het goed zit. Er zijn hier overigens behoorlijk veel zwerfhonden die er prima uitzien, lekker dik in hun vacht zitten. Het zij. Wel stuk voor stuk joekels. Niet van die kleine dunne scharrige keffertjes, maar grote jongens. Met van die dikke koppen. Boris ook.. een soort herder meets sint Bernard. Omdat we in el calafate ook weinig terrassen spotten (Is dus echt iets heel Europees.. misschien wel Nederlands. Ergens begrijpelijk, wij willen bij elk zonnestraaltje buiten zitten en een klein biertje drinken ((quilmes.. enorme aanrader. Glijdt lekker weg)) hebben we het plan bedacht om in de supermarkt een biertje voor aan het water te gaan halen.. En water voor de dorst. Aan het meer zijn een soort trappen gemaakt en naast de dwarse trap zitten we dus uit de wind en in de zon. Op naar de supermarkt. Ik zeg (meer voor de grap) tegen Boris dat ie mee moet komen. Sla nog even op mn dijbeen en dan staat die loebas op en loopt lekker met ons mee. De V is ineens bang dat we iemand zn hond stelen, maar ik denk dat een hond toch een beetje doet wat ie zelf wil. We parkeren hem aan de overkant van de winkel waar hij een half skelet uit een vuilnisbak trekt. Toch koop ik een leverworst voor hem. Hemel here I come (ik krijg klachten over veelvuldig mopperen dus ik probeer een andere toon). Buiten pikken we Boris weer op en we laten hem niet lang op zn beloning wachten.. een halve milliseconde en toen was de leverworst weg. Hond gelukkig, wij gelukkig. Wij minder gelukkig toen bij terugkomst bij ons plekje de wind bleek te zijn gedraaid. Toch biertje open getrokken, stukje kaas erbij en maar even volhouden.
We waren in El Chanten door een Griekse kok (dat zijn de beste moet je weten.. kies ik ook vrienden op uit) getipt op Pura Vida. Een restaurant wat in tegenstelling tot wat we nu tegen zij gekomen wél lekker eten zou moeten hebben. Wel beter om een reservering te maken, maar toch maar even proberen. Dus een reservering voor morgen gemaakt.. geen plek dus. Ander restaurant opgezocht en daar belanden we naar een Nederlandse mejuffrouw en een Portugese meneer. Beiden belegen van leeftijd. Petra en Pedro. Verzin je niet.. goed. Petra woonde ooit in Dordrecht, slecht huwelijk uiteraard, 3 kinderen, op vakantie in de algarve, stapt een lift in, pedro stond daar ook in. Wham.. verliefd.. poosje heen en weer gevlogen, wel netjes gescheiden en nu wonen ze beiden in Lissabon. Klassiek liefdesverhaal. Maar uiteraard ook met haken en ogen. Zoals de liefde is.. zeggen ze.. Ik weet er niets van. We hebben een leuke avond met ze en uiteraard tippen we pura vida door. Een kwartier later staan ze weer naast de tafel dat ze ook reservering hebben gemaakt voor 4 personen. Volgens ons om 19:30.We hebben een dinnerdate. Dichterbij een date zijn we überhaupt niet gekomen dus helemaal prima. Moeten we wel een beetje haasten na onze massages, maar who cares.. massages ja.. het is toch vakantie. Wij zouden om 20 uur aanschuiven. Dus om 1 over 8 stapten we haastig binnen.. nog geen P&P. Die zullen dan ook wel om 8 uur komen omdat ze wisten dat wij er ook niet eerder zouden zijn, toch?
Of wij om 20:30... misschien hadden we ze verkeerd verstaan en was het half 9.. We eten al het brood op.. de bediening kwam al een aantal keer vragen of we al wilden bestellen... Of de anderen nog kwamen. Euh.. serieus.. als je brandnew vakantievrienden je zelfs laten zitten (terwijl het hun idee was hè), nou.. dan weet je het wel.. dan eet je met zn 2en. En gis je de rest van de avond (En vakantie) over de reden van absentie. Het moet een overlijden zijn. Van Pedro zelf.. Of familie. Kijk. Wij hadden allebei een enorme waterkak aanval een poosje na het eten. Het zou natuurlijk kunnen dat zij dat ook hadden. In ergere mate. Maar ze leken zo sjiek. Kijk, wij zouden in dat geval het restaurant hebben gebeld om ons af te melden. Of laten bellen. Of de V had moeten bellen. Dat hele Spaans gaat bij mij een beetje zo:
Hij (Of zij) begint te praten
Ik: heeeeee.. Dat woord ken ik.. En die ook.. Dat betekend dat en dat... euhm... even denken... kut hij praat al verder. Ik moet blijven luisteren. God, wat betekende dat ook alweer.. ok, ik denk dat ik de strekking begrijp. Oh god, hij is stil.. hoe lang is ie al stil... kijk ik dom? Oh jezus.. Ik kijk dom.. stelde hij een vraag..?. eeuh.. Ik ben nog steeds stil. Zeg iets... IETS.. ik: 'Si'

En dan is de grote dag aangebroken dat we de perito moreno gletsjer gaan bezoeken..
Van oppervlakte groter dan heel Buenos Aires en zo'n 70 meter hoog. Een joekel. Onderweg is onze gids mevrouw een prachtig spengels verhaal aan het vertellen tot ze een condor ziet vliegen en dat 3 octaven te hoog door de bus zingt. Maar we zagen dus wel mooi een condor (waar ik overigens tot op heden áltijd aan meneer Joor denk.. thanks JJ)
De gletsjer dan.. die ziet er van 22 km afstand reusachtig uit.. van 7 km nog groter, als we over de fraai aangelegde zigzagwandelpaden en miradors lopen is ie weergaloos (met af en toe hard het geluid van het gerommel van onweer. Een vooraankondiging dat er ergens een stuk afbreekt. Soms zie je het.. Soms niet.. Soms alleen een golf waar een ijsklontje in het water valt. Het lijken overigens ijsblokjes, maar feitelijk kan het zomaar de grootte van een auto hebben. Alles is zo groot dat het niet te bevatten is. En we hebben enorm mazzel dat de zon zich vaak laat zien. Ondanks dat lopen we steeds in winterjas. Die jas bestelde ik overigens toen ik lag te zweten op het strand van kaapverdie (kan ook het zwembad geweest zijn. Klinkt Wi-Fi technisch wel aannemelijker) bestelde. Het is een prima jas. Houdt enorm de wind tegen.. met de bijpassende thermocol is het warm genoeg en als het zonnig is heb ik het nooit fikheet. (Tevreden Mike..? Zonder gemopper).
We zijn trouwens weer met de Aussies op pad, maar maken ook vrienden met een echtpaar Chinezen. Met zn gear. Kijk.. Wij maken dus vrienden (of proberen we) met mensen met goeie camerashit. In de hoop dat ze ons prachtige foto's gaan sturen. Prachtige fotos hebben ze.. Maar dan voornamelijk omdat ze net van 11 dagen Antarctica terug zijn. Dus de gletsjer vonden ze maar zozo.. er komen foto's van pinguïns voorbij.. En walvissen (Die ik overigens weer niet ga zien. Zo'n beetje alleen voor walvissen is het niet het seizoen. Zucht. Ik ga dus wel echt nog een keer op walvisvakantie. Precies op het moment dat ze er zijn.. niet voor- of achteraan het seizoen, maar precies in het midden) en foto's vanuit de helikopter. Dat een groepje walvissen een draaikolk produceerden om daarna alle verzamelde plankton (en anderzins) naar binnen hapten. Prachtig. Daar ontstond dan ook ons Antarctica expeditie idee. We gaan ook een trip naar Antarctica maken. Over een poosje.. kuch. We moeten eerst een enorm spaarplan beginnen. Met zo'n 1000 euro per jaar gaan we over een jaar of 10 (als het dan nog bestaat. Het verhaal over de gletsjer is namelijk dat deze over 25 jaar niet meer bestaat.. compleet gesmolten Due to global warming. En dat is erg hoor mensen. Dus eet alsjeblieft een dagje (Of meer) geen vlees. Scheidt je afval. Doe aan plastic reductie (katoenen boterhamzakjes, met je katoenen broodzak naar de bakker), maar doe íets..! Zo'n gletsjer weerkaatst heel veel zonlicht waardoor de aarde niet opwarmt. En het zorgt voor fris water. Niet koud, maar fresh. Er is namelijk maar 3% fresh water op aarde.. count your blessings. Amen.