Zadelpijn

Lekker op tijd uit de veren.. na een nachtje slapen maken we betere keuzes bij het ontbijt. Volkorencornflakesachtige shit in een beetje melk, een peer, crackers met kaas van de AH (door de V meegesmokkeld). Daarna lopen we om half 9 al in Buenos Aires. Voor een nieuwe dag. Eigenlijk gebeurd er nog weinig zo in de ochtend. Dus eerst maar een koffietentje opgezocht in de wijk San Telmo. Place to be off course. Heel veel muurschilderingen moeten ze hier hebben.. overal.. behalve dan waar wij lopen. Wij komen uiteraard weer voornamelijk langs de plaatselijke homeless verzamelplaatsen en ggz verwarde personen. Van die schurfies die in een park hun voeten helemaal insmeren met blauwe tandpasta. Waarom vraag je je af... overal ligt kak en iedereen ruikt ook zo.
Dan maar weer een terras opzoeken. Op een plein waar de tango gedanst wordt. Maar ook daarvan is geen sprake. Van afstand herkenden we dutchies. Belegen stel. De V vroeg even waar de schilderingen waren omdat wij vooral veel rommel en viezigheid zagen. 'Ja, je moet wel een beetje van het zuid Amerikaanse houden'. Oftewel.. je zeurt Nederlandse hockeymevrouw.
Ik had wel een fraai lunchrestaurantje gegoogled. Prima lunch met verse boterhammen. Oh en vooraf een kroket van rode biet met sinaasappel (jammer dat je niet hier bent, pap. Hahahaha)

Op de weg naar de fietstour scheen de zon, was Buenos Aires wakker en zagen we zowaar een aantal schilderingen.

Dan op de fiets. Stonden 2 mede kandidaten te wachten. Duidelijk Nederlands. Pascal en Natascha. Hij te rijk en te wit en zij was blij dat wij er waren. Sympathieke lui wel. Die ook geen helm op wilden. Maar over die hele helm en handschoen werd met geen woord gerept. Ik ook weer blij.
P&N zijn dankbare afnemers van onze Duitsers, fallus en cocaïne grappen. Wat ook jammer is, want als pascal lacht zou je hem het liefst doodschieten. Ondanks dat een prima tour. Helemaal met B100 aan mijn zij. Als ik het heb over een verrassende wending vraagt zij wie er last heeft van zijn legging.. uiteindelijk zit ik huilend van de lach nog een kwartier na te hikken op de fiets. Uit Boca vandaan. Waar ook.de Boca Juniors huizen. Het stadion staat midden in de wijk. Is felblauw met kanariegeel. Net zoals de rest van de wijk. Alles is hier Boca Juniors. Van de fietsjuf Roasaria mogen we hier in het donker niet komen. Doet zij zelf trouwens ook niet. Tijdens wedstrijden zijn er alleen. Boca fans uitgenodigd. De wijk wordt door de popo hermetisch afgesloten en daardoor tijdens wedstrijden geen vechtpartijen of massale slachtingen (meer). Het is een soort Feyenoord - 020 situatie waar al een hele poos geen fans van de tegenpartij meer mogen komen.

We doen nog een aantal plekken aan die er op Google toch mooier uitzien dan in het echt. En ook plekken waar we eerder al zijn geweest, maar waar we nu iets over leren. Zo leerden we ook dat de foto's die we van Evita balkon maakten niet de beste waren. Of nou, de foto's waren niet onaardig, maar het was alleen het verkeerde balkon. Wat zijn we leuk hè.. en ook zo lekker voorbereid en ingelezen.. ze zouden een vlog van ons moeten maken.

Dan niet te laat naar huis. Tassen weer inpakken.. 600 x wegen. Als ik drie keer achter elkaar weet varieert het gewicht van 14,6 tot 17,8. Lekker duidelijk.. we doen het er maar mee en gokken er maar op. Lekker slapen.. totdat de meegereisde fans van Fortaleza rond rond een uur of half 3 bedenken dat het een goed idee is om met z'n allen (zo'n beetje 200 m/v -->Ik heb gekeken) het fortalezische clublied te scanderen. En dat aan een stuk door. Om een uur of 3 neemt het enorm in volume toe en ga ik toch maar het raam dichtdoen. Ondanks dat ik weet dat als ik mn bed uit ga het gedaan is met slapen. Psychische slapeloosheid jongens.
Maar als ik toch bij het raam sta kan ik beter eens kijken wat er gaande is. Er zijn 2 agenten die de groep met gespreide armen een beetje weg wil drijven. Dat is natuurlijk onbegonnen werk. Dat deze beste stuurlui natuurlijk meteen vanaf de wal. Kort daarop verschijnt een bus en de crowd goes wild. Dat moet dus de spelersbus zijn. Pas als de de volgende ochtend wegrijden bedenk ik me dat de spelers in ons buurhotel (te dure luxe intercontinental) moeten hebben geslapen. Dat verklaard ook meteen waarom het gezang nog een uur doorging. Vond dat al zo vreselijk dedicated en enthousiast. Maar van slapen komt dus niets meer en om 4:50 dan maar onder de douche. Het is echt vakantie..! Om 5:30 worden we opgehaald. Dat is pas een verrassende wending (huh, wie heeft er langs van haar legging?)
Met 16,5 kilo is er niets aan de hand en stappen we het vliegtuig weer in. Voor een uur of 3 (ben trouwens deze ronde zo slim geweest om te kijken hoe lang het rijden was van el calafate maar el chanten en dat bleek ook nog 3 uur te zijn ((daar gingen we in Brazilië toch een x mooi de mist mee in)) en hebben we bij de lunchzaak een brood uit de bakkerij meegenomen en onderweg naar huis een pakje kaas en tomaten. Wij komen dus niet om. Op het vliegveld 2 plastic messen onder de jas).
Toen ik terug kwam bij de bagageband (na plassen) kan ik precies de koffer van de V e nog afplakken en dan is ie leeg. Jezus.. Zo geen zin in wéér gezeik met een koffer. Vloeken helpt.. en om de hoek kijken ook. Daar ligt mn zakje mooi op me te wachten.
Vervolgens rijden we in een klein busje (met nog 9 bejaarden die gelukkig onze fallusgrappen niet begrijpen) in een paar uur en een paar fotostops naar el Chanten. Het uitzicht onderweg is al prachtig. Uitgestrekte pampas, alpacas en groen of blauwe meren. Maar echt heel groen of blauw hè.. Heel mooi. Maar ook tijd om even te lezen.
Hannah de hoer beloofde ons een gezellige lodge, maar dat zal iets Duits zijn. Van gezelligheid is echt geen sprake. Maar goed. Wij zijn geen klagers (haha).
We besluiten wel dat we meteen een plan moeten maken. Dus een toeristisch hokje in en naar buiten stappen met een geboekte tour voor vrijdag. En een routekaart bekeken en plan voor wandeling van donderdag gemaakt. Beste biertent en pizzaplace gevraagd en de avond was voorbij.

Vandaag dan lekker op tijd begonnen aan een wandeling. Voor middelmatig getrainde hikers met een medium moeilijkheidsgraad. (Ik vraag me dan af of je een getrainde hiker wordt van van de bank naar de koelkast lopen, maar de V denkt dat we fitte vikingen zijn.)
We zouden er zo'n 3,5 uur over moeten doen.
Nou.. Wij zijn dus fitte vikingen. Na een kwartier staan we hijgend de helft van onze kleren uit te trekken (te heet ondanks dat het genadeloos waait. En op zn tijd een beetje regent) en stijgen we verder. In plaats van na 1:45 uur zijn we na een uur en een kwartier op de plaats van bestemming. Lago de capri. Een meer met uitzicht op de Fitz Roy. Als ie tenminste niet in de wolken is gehuld. Die mazzel hebben wij uiteraard, maar toch een mooi plaatje. Voor in het geheugen, want een echt fraaie foto is een ander verhaal.
Onderweg naar beneden nog een paar kalme fotostops gemaakt en dan zijn we binnen 3 uur weer beneden. Gelukkig, want nu zegt m'n horloge dat er slechte weersomstandigheden aan komen. M'n stormalarm. Dus eten we soep en een gegrild broodje met groenten.

Opvallen dat ik nog niets anaals heb gedeeld wel. We zijn er wel mee bezig.