Lente

Nou.... klaar voor. Ik val in herhaling als ik zeg dat ik het toch altijd een hele onderneming vind.. die voorbereidingen. En dat terwijl mijn leven pas donderdagavond begon. Toen ik ibt module 1 had gedaan. Daar zag ik al weer weken, wat zeg ik, maanden tegenop. Zonder gegronde reden. Wederom.

Kijk. Argentinie kwam voor mij een beetje als een verrassing of nou, Argentinië niet, maar wel argentinie in maart.
Ooit sprak ik de luitenant de V (no longer inspecteur de V) af dat we in november naar Argentinië zouden gaan. Ik dacht dat we toen hadden uitgezocht dat dat de beste tijd was (orka, walvis, pinguïn, zeeleeuwen, weer en andere dingen- technisch).
Dus toen zij luitenant werd (moet eigenlijk eens vragen of ze dat wel echt is..) was ze natuurlijk ook verlofdagen kwijt. Dus.. uitgesteld. Ik dacht meteen met een jaar dus ik zat nog op mn gemak toen de V zei dat we plannen moesten gaan maken voor Argentinië. Ik dacht ze roept het vast omdat we allebei nooit zo haastig zijn. Tot mij bleek dat we deze reis kennelijk tot feb/maart hadden uitgesteld. Wist ik veel.
Anyway.. hele bevalling later was er dan toch een plan en een reis geboren. Met dank aan Hannah de Duitse hoer (die eigenlijk reizen plant).. en aan de V.. die haar huiswerk deed. Thank god.
Maar.... ik heb het reisschema uitgeprint hè.. vergis je niet! Nu weet ik dat we op maandag in Buenos Aires aankomen en daar op dinsdag fietsen. Wie dan leeft wie dan zorgt..
Ik weet dan weer wel dat we 4 binnenlandse vluchten hebben met maar 15 kg bagage. Eerst dacht ik een poosje aan light travelling met handbagerugzak en grotehandbagagetrolley als ruimbagage. Maar toch ineens weer een ander goed idee (noem het lichte paniek) en een grote eastpack tas met wieltjes gekocht. In stemmig zwart. Gelijk mijn ziel.
Maar 15 kilo dus. Kijk.. zou ik een week (of zelfs 3) aan het strand gaan liggen dan geloof ik niet dat ik er moeite mee zou hebben. Maar ik ga niet een week (Of zelfs 3) aan het strand liggen. Ik moet van tussen +30° en 8°. En van zon naar regen en wind (als we tenminste opstijgen. Nu is er weer storm. Weet je nog..? Kaapverdië.. 9 hele weken geleden. Toen was er mist... urenlang mist en zat ik in een vliegtuig aan de grond. In principe krijg je voor die uren vertraging rond de 600 euro pp terug.... behalve..... weersomstandigheden. Dan is het ineens weer overmacht. Jetty heeft mij alle papieren toegestuurd waarmee ik wel nog een kleine vergoeding zou kunnen krijgen bij mn reisverzekering ivm een verloren reisdag. Joepie voor mn laksigheid. Misschien kan ik er meteen 2 verloren reisdagen declareren. Maar laten we bidden van niet.) Dus moet ik van alles mee. Ik heb overigens op het strand van Kaapverdië wel meteen een jas besteld voor patagonie. Tja, met geld uitgeven ben ik dan ineens weer niet zo laks.


Fast forward.. tas inpakken (wat uiteraard lang zo snel niet ging als genoteerd), diezelfde tas weer herstructureren, nieuwe bagageweegschaal gekocht (ineens was mn oude onvindbaar), Va en moe haalden me op, brachten me naar schiphol. De V was ook lekker vroeg en dus gezamenlijk nog 3 bier (voor hun) en één thee (voor deze brave borst). Op de Schipholweegschaal bleek mijn eigen wat positiever (doet een gewone weegschaal dan weer niet)

Het was bijzonder rustig op Schiphol. Niet alsof er heel de dag vluchten zijn geannuleerd. Die van ons blijft op schema. En we vertrekken nagenoeg op tijd. Nog even wachten op een aantal passagiers die een beetje verlaat zij geland. Maar.. wij hebben mazzel. Die van ons rijtje komt niet (op tijd) opdagen en dus hebben we een stoeltje extra.
Opstijgen met wat wind.. van de storm en van ons.. hebben precies tijd om te eten, filmpje te kijken, hoofdhangmat ophangen, pil er in (thank god voor mn zus die haar moeders oxazepam stash heeft geript), Bose op, oogmasker op en slapen maar. Of nou.. eindeloos soezen. Echt keihard slapen is het niet.

Vroeg geland en dan begint om 7 uur de dag. Terwijl ik aan alles voel dat ik naar bed moet.
Maar... we hebben mazzel. Inchecken is vanaf 15 uur, maar om 9:30 is onze kamer al klaar en kunnen we er meteen in. En voor 5 dollar mogen we nog meedoen met ontbijt. En dat is een feest met psychische reishonger. Of nou.. een feest leek het in mn hoofd met croissantjes en eieren.
Eigenlijk was het thema droog en zoet. Van die zoete Amerikaanse boterhammen. Ohne ende dolces en croissants van filodeeg (filodeeg ja. Dat verzin je niet. Ze zien er ook sneu uit. Sneu en droog. En als een sliertje.
Eén opvallend detail tijdens dit ontbijt. wij waren dus mooi de slankste #lifegoal #nogwel
Een driftige poetsmevrouw vond denk ik die filograpjes ook niet leuk. Die kwam om de minuut onder ons tafeltje vegen met zo'n ultra swiffer, een soort Samson (van Gert) aan een stok. Je kent ze wel. Op de kamer even douchen en dan de stad maar in.
Je weet toch wel dat als je een nacht overslaat dat de wereld veel te snel kan gaan. Dat hebben wij dus. Die drukte, als die mensen, auto's verkeer. Evita. Het is wat veel. Ook die spaanse taal weer. Hier zit wel echt tango in de taal (heb overigens nog niemand de tango zien dansen). Alles duurt even om te verwerken maar met deze hersenbeschadiging is het niet te doen. Kijk.. zij slikken de helft van de woorden in, laten letters weg en dan moet ik nog een half uur vertalen wat ik wel heb gehoord (Niet verstaan hè.. gewoon gehoord). Dus doen we er 3 jaar over om geld te wisselen (Omdat ik mijn huiswerk niet deed en de V afging op het oordeel van een ander). Voelde een beetje als Cuba waar we steeds een blok verder werden gestuurd om een busreis uit trinidad te organiseren. Aaahhhg trinidad. Daar hadden we het leuk..!
Na 26 rondjes begreep ik ineens dat het wisselkantoor niet iets met floras/floridas in de naam had, maar dat de straat gewoon zo heette. Naast Peru. En dan heb je ein-de-lijk pesos in de pocket en een fles water in de hand, en dan ineens spreekt iedereen op straat je aan of je wilt wisselen, chicas? Raar toch.
Zo op tijd in de stad voelt trouwens wel of we in zo de lente in gestapt zijn. Heerlijk zonnetje, nog niet te warm. Ik heb dus de lente gemist.
Uiteindelijk is het ineens zomer, heb ik het fikheet en zitten we een poos op een terras in de storten. Te mijmeren over slapen. Maar het is te vroeg dus we moeten een plan

Het eerste plan is naar de obelisk. De V heeft een camera mee en moet een foto. Ik lach me dood.. die kan namelijk echt geen fotos maken. Meestal ontbreken er voeten. Of het gehele object waar het om te doen is, scheef, onscherp, vinger in beeld. En nu zoekt ze composities enz, met haar spiegelreflex. Enne.. 'nou zeg, ik zie helemaal niets.' Probeer het anders even zonder lensdop de V.. Oh ja.
Dit wordt fantastisch. Ineens weet ze ook waarom ik altijd mensen haat die in/op mn foto's (proberen te) staan..
In zie geen enkele compositie. Alleen een Argentijnse vlag van goedkope glimstof die heel sensueel wappert in de wind. Of eigenlijk niet wappert, maar een soort door de lucht schrijt. Haast in slowmotion. Ik heb nog nooit zo' n sexy vlag gezien. Of misschien is het toch gewoon die lente..
Het tweedd plan wordt dat we een taxi naar de wijk palermo nemen en daar dan een terras zoeken. Palermo is de place to be en downtown zijn er weinig terassen en van dat lopen is de lol ook wel af. In Palermo is het lekker rustig (Ja.. we zijn echt bejaarde vrouwen. Maar wij doen het nou eenmaal echt beter in kneuterige dorpjes dan is massa hysterische hoofdsteden) Daar idd een straatje met terrasjes gevonden dus ploffen daar neer om de bedtijd te overbruggen.
En dan moeten we morgen fietsen. Fietsen...? wat hebben we ons weer op de hals gehaald. Volgens Hannah de hoer krijgen we er een helm en handschoenen bij. Yak. Ik ruik iedere week aan mn ijshockeyhandschoenen of die niet ineens per ongeluk hebben besloten te gaan stinken. Zoals die bokshandschoenen van de opleiding.. (hoe schrijf je eigenlijk fonetisch een kokhalsgeluid.. hguuh ofzo?)
Dat van die helm en handschoenen zullen we dus nog wel eens zien.. net de de boca juniors (of het stadion dan) Evita's graf (die hele evita waar het hier allemaal om te doen is... Het wordt me niet echt duidelijk wat die mevrouw nou feitelijk gedaan heeft. Ze is dus mega populair. Of gehaat. Stond als sterke vrouw achter haar man (duh.. wie niet.. ok Ik. Maar ik ben wel een vrouw en sta ook wel eens achter een man). Gaf toespraken op haar balkon (maar waarover of voor wie wordt niet echt duidelijk), en nog meer van de stad. Maar fietsen dus. Terwijl ik van fietsen binnen een seconde buiten adem ben. Zin in

Ok.. sorry.. door mn hersenbeschadiging een saai eerste verhaal. Misschien wordt het beter. Misschien niet. Maar nu is het bijna bedtijd. Hoezee.