Atomic kitten

We zijn dus in Hiroshima.. de Hiroshima huilt.. hard.. de hele dag.. eindeloos.. om z'n slachtoffers. Oké.. dit was wat dramatisch. Het was verschrikkelijk weer. Ondanks dat de temperatuur wel goed was, ik een grijze paraplu (matching bij m'n outfit) kon lenen van het hotel voelde het toch een beetje armoedig. Al vrij snel had ik natte tenen... en als ik ergens een hekel aan heb is het aan natte tenen. Dan is eigenlijk je dag al verziekt en is er niets meer te redden. Dan is het nog maar 10 uur..
Oké.. dit is ook wat dramatisch, maar natte schoenen is wel echt armoedig.
Het blijkt dat ik ook weer weinig weet van het hele Hiroshima verhaal. Klok en klepel verhaal. We duiken eerst het Hiroshima castle in. Ik denk natuurlijk dat ALLES in Hiroshima met de atoombom van 6 augustus 1945 te 8:16 uur te maken heeft. Zit ik met een koptelefoon naar de Engelse versie van een verhaal van Japanse keizers, met veel te moeilijke namen om verbanden te zien, over de verdeling van land te luisteren. Zit spichtig op het puntje van het net te lage Japanse bankje te wachten op de ontknoping. Die is er niet.. de reden dat het kasteel is gebouwd heeft iets te maken met Japanse keizers met veel te moeilijke namen, de verdeling van land en de noodzaak van een kasteel.
Er zijn dan wel weer veel mensen dood gegaan bij het bouwen van het kasteel. Dat was de enige overeenkomst met de atoombom.. die van 6 augustus 1945 te 8:16 uur. Dit was overigens de eerste atoombom die tegen de mensheid werd gebruikt. #weetje
Het blijkt niet zo'n groot kasteel te zijn en we moeten dan ook weer rap de regen in. Op de familietelefoon had ik de meest gunstige forecast opgezocht. Die zei dat het tussen 12 en 13 uur minder hard zou gaan regen en vanaf 13 uur het droog worden. Het is een vroege lunch waard om daar op te wachten. We zijn vanuit de streetcar langs een heerlijk geurend bakkertje gekomen die met z'n filosofie iedereen gelukkig wil maken met eten. Goeie bakker zou ik zeggen..! Vlak voor de deur stopt een buslading Nederlandse toeristen.. reisje langs de rijn.
Ik zal eerlijk zijn. Het was een buslading "vrouwen van nu". Gevaarlijk... doen iets met vrouwenrechten.. en opkomen voor ons.. gatsie. Dop lekker je eigen boontjes. Als er een "mannen van nu" zou komen... jeeh moet je ze dan eens horen.
Wij zitten inmiddels met onze mand vol gesneden versnapering om te delen als Rianne Butter (voordeel van "vrouwen van nu" naambordjes ((maar oh zo stom)) vlak naast ons opduikt en zich met haar uitgestreken boze oude vrouwen gelaat op een stoel laat ploffen.. naamloos komt erbij. Die had in de hectiek kennelijk niet door dat een 2e loket was waar je je koffie bonnetje kon inleveren. Om daar dan vervolgens een keurig kopje voor terug te krijgen.
Het Japanse dametje komt buigend achter haar aan lopen om haar dienblaadje op te halen om op deze manier netjes en beschaafd een kopje kan toevoegen aan de compositie. Ja, wat wil je nou-t naamloos haar tegemoet en drukt meteen nederlands haar dienblaadje tegen de tafel om het signaal 'deze pak je me niet meer af,dit is van mij' af te geven. Zucht.. gedienstig, met de staart tussen haar benen buigt en rent (Japanners lijken overigens niet in staat op te rennen.. ze flappen alleen harder met hun voeten op de grond en doen wat drukker, maar het tempo blijft eigenlijk gelijk. Zal wel tactiek zijn) achteruit terug de keuken in.. ook zuchtend vermoedelijk..!
Enfin.. Ria en naamloos zitten aan een tafeltje als Hanneke (geen naambord maar geluistervinkt) met haar moeilijke voeten met een mand vol pizzabroodjes verschijnt ("Hanneke eet veel te veel. Wij doen dat niet. Wij houden ook van lekkers, maar laten ons niet zo gaan als zij. Ik ben toch niet zo dik als zij? Vroeger was ik ook heel slank, ik zag mezelf vandaag per ongeluk op de wc zitten. Ik schrok me een hoedje. Ik kon er niet naar kijken." Wijze les van Ria. Die zelfkritiek zal nooit overgaan. Hoewel.. Ria was ook echt niet fraai.. misschien word ik dat nog wel.. one day.. )
Aan de tafel naast Ria en naamloos zit een meneer alleen. Hij leest rustig zijn krantje en heeft zijn bordje met TLC leeg gegeten. Wij zitten aan de tafel naast hem. Het is als ik de kraakstem van Ria hoor zeggen: "Ga hier maar zitten Hanneke. Die meneer schuift zijn spullen maar aan de kant. Hij is maar alleen en wij zijn met zijn drieën" als ik mijn natte tenen zich in mijn schoenen krommen en ik mijn mond al open doe als Jetty hoor zeggen:" Sab, houd je mond". Ik deed het.. zucht.. ik deed het.. maar nu achteraf had ik toch moeten zeggen wat ik wilde. Gewoon omdat ik een punt wilde maken. En ik dan ook Nederlands vind dat ik daar recht op had. Ik wilde alleen maar zeggen "maar chagrijnige oude Ria met je platte oude vrouwen pamperkont en Hanneke met je lelijke voeten trek in godsnaam sokken over die ellende om een ander te plezieren en asociale naamloos met je Nederlands te blijven praten terwijl jij, sorry u, ook wel snapt dat niemand dat hier verstaat...(in werkelijkheid was ik pas nu begonnen met hardop praten) Deze meneer woont hier. Misschien stelt hij er prijs op om alleen te zitten. U zou het op z'n minst aan hem kunnen vragen of gebaren of u bij hem aan kunt schuiven. Dat is voor iedereen leuker.. en wel zo netjes bovendien.
Hanneke had uiteindelijk natuurlijk door dat wij dezelfde taal spraken en probeerde toch de aandacht te krijgen.. "Ria, die meisjes zijn ook Nederland. Ja, echt." Maar ik kon het niet. Ik wilde niet met ze praten. Ik wilde omwille van de vrede niet met ze praten.

Het blijkt dat kiezen van de gunstigste voorspelling niet geheel conform de werkelijkheid is we duiken dus de niet verminderde regen maar weer in. Weg van de vrouwen van nu.. en van morgen.. maar dat blijkt later pas.
Op weg dan naar bomb square.. klinkt wat mij betreft net iets pittiger dan atomic bomb dome. Alle gedenktekens, vrijheidsbeelden, en vuur ter nagedachtenis zijn aangelegd in een groot park. Kennelijk is het ook een schoolreisjes dag want het park loopt vol met meisjesuniformen en kleine ninja's. Die vermoedelijk ook engels leren.. de een na de ander roept 'hello' naar ons en lachen zich een ongeluk als we dit ook terug zeggen. Misschien nemen ze ons wel gewoon in de maling.. net als dat zij vroeger onze middelvinger op staken achterin de bus met schoolreis.. misschien dat dat trouwens wel later was. Dat wij ook gewoon braaf zwaaien naar de rest van de verkeersdeelnemers.. net voordat we onder de stoelen gingen zitten om onze ouders bij de neus te nemen. Haha.. ie-der jaar!!
We doen een rondje atoombom museum. Had het niet graag mee willen maken. Er bleef verdomd weinig over in een straal van 2.75 kilometer... paar boompjes.. paar gebouwtje of gedeelten daarvan.
Slecht weer en de ellende van anderen maakt me hongerig. We hebben geleerd dat de grote driehoeken in de 7eleven een grote sushi is die als snack dient. Proberen dan maar.. prima dan weer.
Via huis en met droge sokken in de avond weer getogen richting de bakker. Daar tegenover hebben we namelijk een lopende band sushi tent gevonden..
Tja.. over het eten hoef ik eigenlijk niets meer te zeggen. Altijd meer dan heel prima..

Over miyajima heb ik dan eigenlijk geen leuk verhaal. Het is heerlijk weer dus kan eindelijk een korte broek aan.. we sturen de koffers weer vooruit. Kan uren kijken naar schrijvende Japanners. Bijna doe ik dat ook uren als onze hotelklerk een paar briefjes nodig heeft voordat het goed gaat.
Ondanks dat ik inmiddels wel weet hoe Japans schrift eruit ziet is het toch bijzonder om te zien als iemand het schrijft. Je ziet het hem doen, met een dun puntpenntje kriebelen en ineens is er dan een hele tekening ontstaan. Bijna hetzelfde als de pedales mongoles. Je ziet dat ze verkeerd om zitten. Je ziet jezelf je pedales omwisselen en je ziet dat ze weer verkeerd om zitten. Je ziet het gebeuren maar je kunt je vinger er niet op leggen.

Met de trein naar de boot... 10 minuten varen naar miyajima island. Daar is een tempel en een shrine voor het eiland in het midden van het water.
Unesco.. we werken langzaamaan een groot deel van de werelderfgoedlijst af. Deze staat er ook op.
Rondje door de tempel.. ik besluit ook voor 80 cent met een potlodendoos te schudden tot er een nummer uit komt.
Ik was verleidt door de laatjes die genummerd waren. Veel makkelijker te vinden.. ik schrok dan ook toen ik een potlood met een Japans teken kreeg. Japanner aan z'n mouw getrokken, liet ik m'n potlood los..zo hopla terug z'n etui is.. yaiks..! zal je zien dat dat je voorspelling van de eeuw was.. bij de tweede poging kreeg ik er nummer 24 uit.. helaas was de spreuk alleen in het Japans, maar het leven zal me toe lachen, de liefde zal me vinden.. en hoe..! het zal me goed gaan en gelukkig zal ik zijn.. inmens en intens gelukkig. Ik weet het haast zeker. Is niet iedere voorspelling zo.. :-)
Ik vouw m'n papiertje plechtig op.. kus em vaarwel en knoop em aan een stokje.
We maken wat selfies met de shrine.. kijken naar de inhoud van Japanse schoolmeisjes 'broodtrommels'. Ook jonge kinderen eten met aandacht. Trekken een kleedje uit hun schooltas, doen hun schoenen uit.. gaan lekker zitten. Pakken hun brooddoos, trekken een paar kek gekleurde chopsticks uit hun tas en eten heerlijk.
Wij niet.. wij moeten nog met de kabelbaan omhoog om uitzichten te spotten... Japan is wel echt mooi hoor...! heerlijk blauw water met een scala aan eilandjes.. maar daar... als je je er even niet op bedacht bent.. halverwege.. op het tussenstation... De vrouwen van nu... zucht. Later zien we Hanneke met d'r moeilijke voeten door miyajima struinen. ik kan alleen maar hopen dat ze een zak met 100 yen muntjes heeft meegenomen om alle rituelen af te werken, te bidden en te wensen. Eerst nieuwe frisse voeten.
We zijn om 16:00 uur terug bij de shrine, want dan is het eb en kunnen we er naartoe lopen. Net als iedereen. Ik werd recent door Henk geattendeerd op een link.. Hoe de foto's op Google zijn.. en.. hoe het er echt was..
Daar moet ik misschien ook aan gaan beginnen. Dan is het niet zo erg als er mensen op je foto staan. Hoe meer hoe beter...
Wij besluiten op tijd een bankje te zoeken waarvan we hebben geanalyseerd dat het zicht daarvandaan prima zou moeten zijn voor de zonsondergang. Dan wachten we.. in de zon.. voeren een geanimeerd gesprek met een gepensioneerde mix nederland/Zwitser stel.. Meneer leert ons dat 'nee' zeggen tegen een gravend hert in je tas, of snuffelend in je oor geen zin heeft. Gebarentaal dat werkt wel.
Bij aankomst op het eiland heb ik nog een plastic zakje met crackers van een hert afgepakt. Was bang dat ie erin zou stikken. Of op een andere manier zou sterven. Het was in mijn beleving toch een heilig hert. Daarom verbaasde het me zo dat niemand iets van een hert afpakte.. totdat.... wij belaagd werden, of voornamelijk onze stadsplattegrond van Hiroshima uit Jetty's tas.. ik zag de twee in een ware krachtmeting. Drie, met het papier erbij. Dat hield ook bewonderenswaardig lang stand. Vast Japanse makelij. Onze kaart eindige letterlijk met een hap eruit.. heilig hert poep bomb square.. of sterft. Dan is het wel z'n eigen schuld.
Dan is daar de zonsondergang.. en de 100-den mensen die dat ook fotografisch vast willen leggen.
Vandaag van Hiroshima naar osaka verplaatst met een tussenstop in Himeji voor een kasteel.. waar ooit samoerai's en ninja's van de trappen koprolden en tegen de muren op renden. Leuker van buiten dan van binnen. Hoewel het wel heerlijk was dat we binnen geen schoenen mochten dragen en m'n kakkies snakken naar schoenloos.. en eigenlijk ook naar niet lopen, maar soms werkt het niet. We sjokken wat af iedere dag. Nog voor elk middaguur krijg ik een chapeau dat ik m'n stappendoel bereikt heb. Maar goed, in het kasteel worden we als slachtvee de trappen op gejaagd om op de bovenste verdieping te komen en daar als slachtvee langs een touwtje geleidt om vervolgens met dezelfde vaart weer naar beneden gestuurd worden. Himeji castle.. check.
Half uurtje met de shinkansen naar Osaka. Weer een nieuw ov-netwerk uitvogelen. Blijkt dat we weer op een prima locatie zitten. Net een rondje buiten gedaan. Gegeten en door de stad gewandeld. De gekte is begonnen.......