Worldpeace

Ok... ik moet bekennen dat ik me er met m'n 'buiging.. the end' een beetje makkelijk vanaf maakte. Ik wilde naar bed. Jetty was al een eeuw klaar met het bijwerken van haar vakantiedagboek en dat wilde ik ook... ik was jaloers.. ordinair jaloers.. ik zat maar te ploeteren.
Nu moet ik weer als een razende aan de gang omdat de dagen voorbij vliegen en we Tokyo rocken.
Ik kan in het geheel geen logica vinden in het metro/treinnetwerk, maar het is hier prima geregeld. We komen overal met gemak. Nou helpt het ook wel dat we voorafgaand een Japanse SIM kaart aangeschaft hebben. We kunnen dus de hele dag Google mapsen indien gewenst. Onnoemelijk content ben ik met deze aankoop. Niet dat we nou de hele dag met onze snuit op een device lopen, maar toch.. het maakt het leven bijzonder gemakkelijk.. Die Japanners zouden nog wel iets uit moeten vinden wat het lopen met een rugzak onnodig zou maken (sorry inspecteur de Vreeze, ik loop met een rugzak.. je zou je schamen)

Na de buiging en the end kwam ik tot de ontdekking dat ze hier, in de dierentuin in het ueno park, twee reuzenpanda's herbergen.. sinds kort heb ik een tomeloze liefde voor reuzenpanda's... en dan voornamelijk de baby/peuterversie ervan. Facebook en youtube weten dat ze mij daarmee aan welk scherm dan ook gekluisterd houden terwijl ik lieflijk glimlach. Compleet onnozel. Ik lees ook dat de dierentuin niet de beste verzorging aan hun dieren geeft en dus vind ik eigenlijk dat we dat niet moeten stimuleren.
Uiteindelijk bleek mijn gebrek aan ruggengraat weer opnieuw op te spelen toen we in het park de entree omrekenden en dit 5 euro bleek te zijn... Jezus, zeker dat we voor 5 euro een panda gaan bekijken...!! Uit hufterigheid hebben we dan wel alleen de panda's bekeken en heb ik daar gekakt. En voor vijf euro water tegen m'n kadetten gespoeld. Achteraf was ik pas zo slim om te bedenken dat die arme panda's nu voor 5 euro minder bamboe krijgen. Sneu...
Eten doen ze hier in Japan met TLC (tender love and care) en wij dus ook.. op straat eet er niemand. Dus wij ook niet. In de meeste gevallen. Soms gaat het even mis met een banaan bij een Shrine (heilig reliek lees een grote houten poort) waar ik bijna onachtzaam onderdoor liep, terwijl er aan alle kanten gebogen werd.. #fail)
Goed, we aten dus met TLC een appel op een bankje terwijl ik toch wat onrustig was van voorpret. Twee panda's dus.. met elk een eigen verblijf. Naast elkaar. Ik weet niet wat ik precies zo leuk aan ze vind, maar ik denk omdat ik het idee heb dat ze heel eigenwijs zijn.
Ik heb al gauw door dat er iets staat te gebeuren..
Meneer panda komt van zijn plek (met zijn rug naar het publiek en een nonchalant pootje over de reling) en start aan zijn neurotische ronde van 24 dezelfde rondjes.. kort daarop loopt er een verzorger voorbij en prompt gaan Shinshing bij een deur zitten.. op zeker dat er iets staat te gebeuren... nu is het zaak om alle Japanse normen en waarden te laten varen... Japanners kunnen immers altijd nog panda's zien.. Wij niet. Wij mogen nu vooraan... niet meer achterom kijken.. armen breed en benen dicht.. voor je het weet loopt er een vlammetje onderdoor. Dat is voor niemand leuk.
-In Japan heb je dus eigenlijk niet door of er een kind of een volwassene achter je staat. Kennelijk zijn ze in hun jeugd zo gewend geraakt aan de aandacht die ze met hun kinderlijke stemmetje kregen dat ze dat nooit meer afgeleerd hebben. Heel popperig.. Heb steeds de neiging om ze na te doen. Helegaar niet sjiek.. helemaal omdat Jetty er ook nog eens heel hard om moet lachen. Weten ze meteen dat ik het een beetje belachelijk maak. Terwijl ik dat helemaal niet wil. Ze zijn allemaal zo super vriendelijk een gedienstig.. heel boeddhistisch. Ik word er zelfs een beetje vroom van.. terwijl ik lach en buig.-
-- over buigen gesproken, je kunt Japanners dus ook dwingen om voor je te buigen.. heel hilarisch.. Ze zijn zo tot in den treure vriendelijk, respectvol en beschaafd dat ze altijd terugbuigen. Ook al buig je vier keer naar ze.. Ze doen het altijd terug. Gnagna.... Jetty lazerde wel haast van de trap toen ik in de Tokyo tower (1 meter groter dan de eiffeltoren en hetzelfde model. Kan dus ook van de lijst. Parijs.. puh!!) een kleine buig competitie hield met een van de tokyo tower meisjes. Deze liet zich enorm gaan door ook hardop mee te lachen. De schat..--

Anyway.. We staan vooraan.. Precies voor ons wordt een palmhart neergelegd (overduidelijk waar die elke dag neergelegd wordt) en worden er langs het glas een aantal wortels 'verstopt'. Bosje bamboe in de houten koker en dan is het tijd. Shinshing heeft het meeste zin in een palmhart en dat betekend dat wij het beste zicht hebben. Kleintjes vooraan zeg ik dus ook alleen maar als het mij uitkomt... :-).
Hoewel.. Helemaal egoïstisch ben ik niet.. kleine rooie Engelse Shane mag wel even voor me.. Sheentje kan natuurlijk ook niet zomaar iedere dag een panda zien, en ik verstond wat ze zeiden. Dat was het misschien ook wel. Ik ben helemaal niet onaardig..

In Ueno park zoeken we nog een poosje neurotisch naar een straatje voor bloesembomen, maar denk dat we toch echt kunnen concluderen dat we het hoogtepunt gemist hebben. Dan maar een curry op een bankje aan het water.. Onder een vleugje bloesemboom.. uitkijkend op een parkvijver met waterfietsen. Ik leerde van Jet dat die dus o-ve-ral zijn (jaja.. wat zij zegt.. kuch). Zoals onze vakantie/familie-telefoon voorspelde gaat het bijna regenen en pakken we die schijtrugzak weer op.. op weg naar Akihabara.. daar waar the magic happens. Aka Electric town. Daar waar de Tristannen van de V, of Tristan van der V-en, zich de gehele dag buigen over speelautomaten en Manga beduimelde stripboekjes.. De reden dat je hier geen schietpartijen hebt is dat ze maids hebben uitgevonden. Lieve zachtaardige popperig meisjes die de Tristannen/van der V'en een beetje aandacht en liefde geven. Opdat ze niet altijd alleen zijn. Dit heeft overigens niets met gekochte liefde te maken. Eigenlijk gewoon een beetje menselijkheid.
Wij slenteren daar een poosje rond. In Tokyo is het inderdaad best tegestrijdig, er zijn plekken waar het lijkt alsof je in een dorpje loopt en verraden alleen de hoge gebouwen het stadse karakter en er zijn plekken waar je kierewiet wordt van de piepjes, geluiden, speelautomaten, schreeuwende/piepende Japanners. Akihabara is het laatste.. poei.. wel heel leuk.. als ik een elektrisch apparaat of onderdeel nodig zou hebben zou ik dan wel weer geen idee hebben waar ik zou moeten beginnen met het te zoeken.

Van Akihabara dan naar de Tokyo Tower.. Uiteraard was het niet helder en konden we dus mount Fuji niet zien. Al dacht ik steeds van wel. Wij hebben eigenlijk nooit die mazzel... in dubai hadden we ook prime-time zonsondergang tickets voor de look out van de Burj Khalifa.. stierf het van het zand. Niet eens een zon gezien. . Laat staan de ondergang. Nou ja, die foto met Mount Fuji Google ik wel.. voor in m'n fotoboek (like a book is ever going to happen).
Heer-lijk gegeten aan de bar bij een fikkiesteker.. weer heul Japans.. Eten is hier superlekker. Ik had niet veel overtuigingskracht nodig om vrouwtje theelepel in te laten zien dat Sushi heer-lijk is. Ze is om. En daar ben ik blij om.. van sushi blijf je slank.
Hier is geen obesitas te bekennen. Heerlijke slanke jappen.. m'n semi Boulimia vaart er goed bij..
Ze lopen allemaal heel erg in de pas.. kleding is niet uitzonderlijk.. schoenen zijn over het algemeen lelijk. Niks geen tatoeages.. een land naar m'n hart.
Op de perronnen wacht iedereen in een rijtje achter elkaar ter hoogte van waar de deuren zullen zijn... niemand dringt voor.. geen onvertogen woord, geen valse blik. Geen geduw bij de roltrap. Eenpersoonsrijtjes op links.. daar waar men stil staat. Haastende mensen in de demarrage over rechts. Een en al structuur. Ik denk dat er stiekem een handboek bestaat. 'In het openbaar vervoer zit je op je telefoon te kijken of je slaapt meteen na binnenkomst sluit je je ogen (ik denk dus dat het heel vermoeiend is om je spleetoogjes de hele dag open te houden en deze veel rust nodig hebben ((ook de rest van een doorsnee Japanner heeft de neiging om een beetje moedeloos naar beneden te hangen.. wimpers.. hoofdhaar, schouders, te grote colbert)) je voeten staan naast elkaar met je benen in een hoek van 90°, indien een sta-plek.. altijd met je fluit richting het gezicht van de zittende partij. Je tas ligt open op je schoot.
In een etablissement is de etiquette dat je eerst een plekje zoekt je legt je tas op de stoel. Je waardevolle spullen op tafel en je gaat je bestelling doen.
Wij botte Nederlanders zouden er nog wat van kunnen leren. Wij zijn een beetje doorgeslagen met overal een mening over te hebben.. of deze overal te willen uiten en ons eeuwige egoïsme. Ik ga eens kijken hoe lang deze les me bij blijft.

Dan nog de mededelingen van huishoudelijke aard: Het weer is best prima, niet te warm, zonnetje, soms wat regen, 22°. Shirt al dan niet met een vest is voldoende.
Voorverwarmde wc brillen vind ik niet prettig.