Par(a)ty

Na alle waterpret en georganiseerde tours wordt het tijd voor het tweede deel van onze vacanciones.. het tweede deel is voornamelijk fiesta en siesta. Eerst naar Paraty.. een koddig dorpje dat 2x per dag gedeeltelijk onder water loopt door hoog water.
Voordat we naar zijn vliegen we voor de 3e en ook de laatste keer naar Sao Paolo. De eerstvolgende vlucht is dan naar huis.. maar doe gewoon net alsof dat niet bestaat.
Het is trouwens goed nieuws als je geen idee meer hebt welke dag het is, hoe lang je al weg bent of geen idee hebt wanneer je weer terug naar huis moet. Dan heb je wel vakantie hoor. En dat heb ik dus want van allen heb ik geen enkel besef.
Het ie niet te geloven, maar we zijn gewoon reuze op tijd op het vliegveld. Kunnen alles rustig doen.. maar we hoeven niets.. alleen in te checken. Probeerde dat 'even' bij een machine. Het wachten was alleen op m'n voorganger. Weer een gevalletje van de verkeerde rij gekozen... zucht.. die jongen was zo onnozel. Als je je nationaliteit in moet voeren en je kunt een beginletter doen... dat moet je al doen omdat je 'Brasil' in het overzicht over het hoofd hebt gezien #kangebeuren. Maar ieder mens weet toch dat je óf een B typt en kijkt welke landen er oppoppen.. of in een keer door typt voor heel Brasil. Eerst een B, 3 uur wachten en dan een R dan weet je dat het mis gaat. Maar #kangebeuren. Dit proces dan 3x herhalen niet... bij de R zie je namelijk alleen de landen die beginnen met een R... zucht.. ik zucht ook hardop.. kijk geërgerd over z'n schouder mee en moet zo verschrikkelijk op m'n tanden bijten om niet de boel over te nemen. Uiteindelijk lukt het hem toch. TG. Mij niet.. :-) onze boeking kan niet gevonden worden, maar gelukkig hadden we onze kansen gespreidt en stond de V mooi in de rij.
Lekker op het gemakje dus.. het is een postzegel van een vliegveld dus er is eigenlijk ook niet te beleven. We hebben genadeloos ontbeten dus dat hoeft ook niet.. zitten kan niet omdat iedereen heul ruim heeft plaats genomen.
Dan staan we gewoon een beetje.. oh ja, zijn we dus op tijd.. wat denk je.? vertraging..! haha.. dat is toch niet te geloven.
We stonden dus zo een beetje te keuvelen en slechte grappen te maken en, het was voor ons allebei de eerste keer, er ontstond een rij achter ons. We waren de eerste in een rij..! En ook nog eens de rij voor het boarden. Uiteraard na de halfies, oudjes, kinderen, dure plekken en moeilijke voeten, maar dat zijn ook twee afzonderlijke rijen.
En daar.... op het vliegveld krijg ik m'n eerste compliment. Door juffie stewardess wordt opgemerkt dat ik prach-ti-ge ogen heb.. nou, das toch lief. Kan ik mooi in m'n zak steken.
Een dikke 1.5 uur later staan we dan weer op Sao Paolo, waar we de weg inmiddels wel kennen. Alleen nu moeten we ineens daar ook onze bagage ophalen.
We worden opgehaald door een heel synpathiek chauffeurke. Hij zegt tussen neus en lippen door dat we er 4 uur over doen.. of 4,5 afhankelijk van het verkeer... WAT...? Zegt ie nou.., zegt ie nou net dat we nog 4 uur moeten rijden..? Allemachtig...!! Daar hebben we dus allebei nooit over nagedacht (laat staan gecheckt)...dat we nog zou lang zouden moeten kunnen rijden. Ik had zo'n beetje een half uurtje in m'n hoofd.
Kijk 4 uur in de auto zitten vind ik op zich geen probleem mits ik het van tevoren weet.. dan tel je af. Als je rekent op een half uur dan tel je vanaf een half uur op. Dan zie je ieder half uur op de klok (uitgezonderd van die ene die ik even ingedommeld was.. ben toch een vrouw van bijna 35)
We hebben ook niet voor een lunch gezorgd dus moeten we het doen met de appel die ik nog bewaard had en een notenreepje.
Blijkt dat we ook nog een behoorlijk stuk bergweggetjes hebben. Kortom het kwam allemaal ontzettend onverwacht. Wij dachten lekker nog even de namiddag te genieten bij het zwembad van ons nieuwe onderkomen. Helaas.
Onderweg stoppen we godzijdank nog even bij een restaurantje voor een sanitaire stop en we moeten ook echt iets eten. Broodje ei is altijd goed.
Lekker simpel. Simpel is dan ook het broodje ei als enige in dat etablissement. Nondejuukes wat een Kermis. Er is daar iemand die van bloemetjes houdt en vindt dat alle soorten, maten, kleuren en patronen bij elkaar passen. Werkelijk alles heeft een bloemetjesmotief (behalve de servetten.. die zijn van crêpe-papier. Wat de bedoeling van de uitvinder daar van is is me ook volledig ontgaan. Met crêpe papier kun je eigenlijk met goed fatsoen niet je snuit poetsen. Je veegt het alleen uit. Net als water op de tafel als je je fles water omgooid. ((Yep, me.. solly.)). Crêpepapier absorbeert niets.. ze zitten ook nog in zo'n soort Amerikaans duw ding houdertje waar er altijd 300 teveel in zitten waardoor je altijd snippers servet hebt) het tafelkleed, de stoelbekleding, bloemen op tafel (nep, droog of allebei), bloemen aan de kroonluchters, bloemenlampen, 2 verschillende motieven bloemenbehang, schilderijen van bloemen, bloemsnuisterijen en dan ook ook nog een paar kasten vol met porseleinen poppen met bloemetjesjurken. Dat alles in de vergane oud roze en oud oranje tinten.. en alles wat daar tussen zit. WAT een uitdragerij. Dan hebben de meisjes zelf allemaal fluorescente bloemenkettingen om en hangen er fluoriserende slingers. Ik gok (en hoop met heel mn hart) dat die laatste toevoegingen van tijdelijke carnavalsaard zijn.
Als we dan eindelijk in Paraty aankomen zien we het meteen. Dit is waar we op ingezet hebben voor wat menselijke aandacht. Een kleinschalig dorpje met een historisch centrum met veel restaurantjes en barretjes. Dit wordt pret... En opletten. De straat in het centrum (waar wij ook huizen) dateert nog uit de tijd van de slavernij. Ik denk dat ze zich er toen een beetje makkelijk vanaf gemaakt hebben.. Die slaven. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Zou vermoedelijk hetzelfde doen. Hier; flikker een hoop keien bij elkaar en heb jij je straat. Bevalt het je niet; dan doe je het toch lekker zelf. Na Na nanana--> rolo deuntje.

Ik klieder m'n make up van 2 dagen geleden een beetje bij, spuit wat niet schoon toch fris en dan kunnen we op pad. Eerst een terras voor bier en een hapje. (ze weten overigens toch nog tafels en stoeltjes op de moeizame keienstraat te laten staan zonder dat je er direct van af valt.) We worden bediend door Manuel (zo blijkt ons later) die door de hoeveelheid alcohol die hij al genuttigd heeft weinig last meer heeft van de keien. Hij biedt ons al zijn bieren aan.. Brahma, original, Heikini. Dat laatste kwam ook vast door ziekte van diezelfde Heikini. We begrijpen eruit dat ie Heineken bedoeld. Ook onze buurmannen horen dat en kunnen het lachen ook niet onderdrukken óf het was allemaal een vooropgezet plan want we worden onmiddellijk genadeloos aan de haak geslagen door deze buurmannen. Met een beetje spaans, Portugees, Engels en handen en voeten voeren we een gesprek. Na een opgeladen batterij doet ook Google translate mee. Toch allemaal een stuk makkelijker dan destijds in Cuba waar internet op een telefoon nog niet mogelijk was en WiFi ondenkbaar.

We ondernemen een kleine kroegentocht tot sluitingstijd (netjes om 24 uur, laten ons een beetje kussen en willen dan op huis aan. Google translate is off line, er is iets met een man die er staat.. uit het verhaal begrijp ik een gepaste charme of weer een vooropgezet plan, maar alleen lopen 'mogen' we niet. Ze brengen ons wel met de auto.. dikke doei natuurlijk.. dat is les 1 van moord en doodslag én ook zeden.. en van va en moe. Nou ja, les 1 van feitelijk alles. Stap nooit bij een onbekende in de auto. We schudden dus driftig nee. Maar die kleuter die ik aan mijn hand had wilde toch zijn mannelijkheid tonen en ik krijg autosleutels toegeworpen 'Als jullie niet mee willen dan nemen jullie mijn auto maar, maar lopen gaat niet gebeuren' begrijp ik eruit. En ineens zit ik achter het stuur van een gevulde jeep en rij ik ergens heen.. met de V kussend met haar opa (ze valt nog steeds op oude mannen ((deze was dan alleen niet per se rijk gok ik)) op de achterbank. Lang ritje kort.. we staan weer voor de deur.. m'n ribben zitten door de war van die weg, maar we leven allemaal nog. Dan loopt er, als een hitsig hondje, een punttent achter en tegen me aan... en ben ik bang dat ik ineens een tentstok ik m'n handen geduwd krijg dus ik poets gauw de plaat.
Bij het ontbijt (of eigenlijk op zoek naar..) maken we kennis met de eigenaar van de pousada waar we in verblijven. Een oude charismatische man die het kennelijk leuk vindt om te praten en vooral te vertellen.
Hij geeft ons als tip om een boottocht te maken. Eigenlijk waren we van plan om naar het strand te gaan maar we begrijpen van hem dat we dan met de bus moeten omdat paraty geen ligstranden heeft. Bij de balie maar even informeren voor die bootsman. We krijgen hem aan de telefoon. Het is niet per se heel goedkoop maar het klinkt aanlokkelijk dus dat doen we maar.. voor een uur of 6... :-)
Hij komt ons een paar minuten later in de pousada ophalen. We stappen uiteindelijk op een soort Donald Duck boot. Daar zou ie zo in passen. Twee verdiepingen.. van allerlei kleuren. Gekleurde kussentjes, maar super relaxed. Zoek een boot op in een Donald Duck en je ziet onze boot.. bulu. Bootsman heeft een supboard aan boord.. snorkels en zwemworsten. Fruitschaal vol en een koelbox met drinken. Het zonnetje schijnt en op het water is het met het windje meer dan aangenaam. Zei ik al dat we de boot voor ons samen hadden.. wel met bootsman erbij natuurlijk maar hij is dan ook een schat. Die mag er bij. Een hele rustige Meneer die eerst de tijd neemt om zijn zin in het engels te formeren. Toen ie ons op kwam halen dacht ik dat ie of een vuurwapen in z'n broekband had zitten of, net als wij, behept zijn met een romig figuur. Het bleek het laatste en dat schept toch een band..
We varen naar verschillende plekken in verschillende baaien om even aan te leggen. Hier te suppen, daar van de boot in een school vissen te springen en te snorkelen of gewoon even in het water te plassen.
We hebben zo'n vreselijke uitmuntende dag dat we halverwege al besluiten dat we gewoon nog een dag gaan. Dat hele hockey stoer heeft wel wat. Niet met plakkerige Brazilianen (of rugzaktoeristen) in een oude bus een uur door de bergen rijden naar een strand wat (zo bleek ons later) heel druk was.. handdoek aan handdoek en frietkramen. Nee, wij niet.. Bootsman voer ons naar fijne restaurantje met vers gegrilde vis en groenten. En natuurlijk rijst en bonen.
En dan is het ook carnaval in paraty.. we eten nog even bij de thai.. ik slik nog een cocktailtje pillen.. vitamine, kurkuma, paracetamol én ibuprofen. Ben nog steeds niet van die verkoudheid af en die verblijven in geairco-de ruimtes zijn funest voor m'n keel. De V wordt wakker van de warmte en ik juist van de kou. Zij zet de airco 's nachts aan... En ik weer uit. Supergoed team zijn we.. maar hebben het Leuk..!! Dan nog die flutlucht in die vliegtuigen en uren in de gortdroge lucht in de auto.. anyway.. ben niet op m'n best.
Maar hebben me toch een leuke 1e carnavalsavond...!!! Als Rio niets is dan hebben we een prima carnaval gehad.

Op het plein worden we al snel opgepikt door 2 meneren. Bijzonder charmant en heel gezellig. Met weer die handen en voeten en talenmix weten we elkaar aardig te begrijpen. Het is alleen nog een beetje lastig uitleggen hoe we nou in Nederland carnaval vieren en voornamelijk wat voor muziek we dan draaien.. :-)
Braziliaanse muziek is natuurlijk reuzetropisch, maar ben er wel achter dat het dezelfde onzin is... een vampier-song.. en iets over een prachtige fluit.. nou, dat verschilt niet veel van 'Joost is anders geaard' of 'ge zijt een frikandel maar wel een eel speciale' of.... snollebollekes. Die YouTube-n we even voor de mannen en die kunnen dat net zo waarderen. Dus we luchttrompetteren er vrolijk op los.
Die slechte dansjes pik ik wel snel op, maar dat officiële dansen is toch andere koek. Uiteraard hebben wij er, net als in Cuba twee getroffen die daar uitermate vaardig in zijn. Zal wel weer pret geweest zijn voor de omstanders.. 2 meneren die met dos bolsas de sal (aka zoutzakken) dansen

Ze zijn alleraardigst en loodsen ons door de menigte van de optocht om ons een toilet te wijzen, onderhandelen met de toiletjuf (het voordeel van carnaval vieren in 30 graden is dat de kroegen leeg zijn en je zo naar het toilet kunt wandelen. De overeenkomst is dat de wc's net zo smerig en bepist zijn als tijdens carnaval in NL). Ze zijn vriendelijk naar ons, naar elkaar en ook naar anderen. Kortom.. heel erg ideale schoonzoon (we merken trouwens wel echt verschil in mentaliteit van Brazilianen. Vooraf hoorden we van meerdere kanten dat Brazilianen zo vreselijk vriendelijk en beleefd zouden zijn, maar daar merkten we eigenlijk geen tering van. We werden nergens aangekeken en een gezellig praatje hebben we nergens kunnen ontfrutselen. Dat is hier heel anders. Misschien omdat het een kleinere stad is, maar het begon al met de chauffeur en hier krijgen wel nog wel eens een I love you toegezongen of in ieder geval vrolijk gedag gezegd. Bij de pier waar al die toeristenbootjes liggen vraagt iedereen wel of je een tochtje wil maken maar als je dat vriendelijk afslaat dringen ze niet aan, maar wensen je een fijne dag. Kijk.. op deze manier kan ik ook met gemak aardig blijven. Het is jammer dat ze ons steeds linda blijven noemen;-) ), maar dat is me weer van diverse kanten verboden... dusss.
Al met al een zeer geschikte nacht met voor het mooi (veel) te weinig slaap.. en dan moet het feest nog beginnen.
We kunnen wel concluderen dat we de slaapfacalititeiten van onze accommodatie in parary niet erg benut hebben... slik (oh nee, dat doet zeer)

En dan gaan we onderweg naar Rio. Dit keer geen niet hockey, maar met een gedeelde transfer. Jakkes.. we stappen in een leeg busje maar zijn angstig voor wat er bij komt. Een braaf engels ouder echtpaar. Dat valt mee.. dan nog een meisje alleen. Je kunt van ver al zien dat ze een rugzaktoerist is.. is benoemde ze al even. Je kunt ze herkennen aan van die oversociale flubberkleding, bij voorkeur in nietszeggende kleuren en geitenwollensokkenpatroontjes en bij nog meer voorkeur zo veel mogelijk van bovenstaande in één keer aantrekken. Of je herkent ze aan de geur.. kennelijk is het no go om als goed rugzaktoerist lekker fris te douchen ofzo. Nou.. die stapt dus in onze bus.. met voeten die naar de gemiddelde arrestantengang ruiken. Kijk.., Dat niet alles even fris blijft ruiken in een rugzak weet ik ook. Maar dit is niet nodig.. en onaardig. Dit moet je zelf ook ruiken. Een weet je wat ze doet.. (ze zit achter me) trek haar voeten lekker op de stoel. Dat is 30 cm van mijn neus vandaan.

Zucht.. op naar Rio. Nog 4 uur. Het zal mij benieuwen..