Don't go chasing waterfalls

Op naar Foz de Iguazú.. en naar een droog bed en droge handdoeken. Maar eerst.. hoezee.. weer een dagje in een vliegtuig. Eerst weer eens naar Sao Paolo (kan er bijna een vlaggetje zetten) en vanaf daar naar Foz de Iguazú. Ik ga maar weer eens een item van de werelderfgoedlijst vinken.
Op het vliegveld worden we weer lekker hockey opgewacht door onze nieuwe gids.. de V. denkt dat ie Juan heet en ik vergeet Juan en noem hem José. Uiteindelijk blijkt hij João te heten. Er zit een J in..
Na Mrs. Robinson kon het natuurlijk niet erger worden maar João is meer dan prima.. erg sympathiek. Als je met je klanten 20 minuten lang een geanimeerd gesprek kunt houden over muggen dan snap je het spelletje..
Die beestenbeten die ik heb verzameld zijn dus hels in een vliegtuig. Nou ja, meer nog als je net uit een vliegtuig stapt. In de airco houden ze zich redelijk koest, maar eenmaal op het vliegveld kan ik niet meer van de jeuk. Probeer het te ontkennen maar de kippenvel trekt over m'n rug. Er is écht geen andere mogelijkheid dan, ondanks de drukte, m'n schoenen uit te rukken en krabben... kei-hard krabben. Het bloed loopt in m'n sok, maar het MOET. Met jeuk is niet te leven.
Kijk.. ik vind zelf ook dat ik leuke voeten heb, maar begrijp dus echt niet waarom dat ook voor insecten is. Wat hebben die aan mijn leuke hoge wreef en mooi gevormde tenen. Prik dan ergens waar ik er gewoon bij kan.

We zijn op Sao Paolo trouwens maar weer net op tijd aan boord van de volgende vlucht. Op de een of andere manier heb ik dat altijd met de V. Aansluitende vlucht naar Cuba... halve vliegveld over gerend om de vlucht te halen. Lissabon... kregen we een fast lane ticket omdat we na het inchecken nog 10 minuten hadden om te boarden. Op schiphol naar Brazilië.. geen tijd om te shoppen. Als een razende 2 flesjes water gehaald en een boek voor de V. gehaald en met versnelde pas meteen door naar de gate. Daar sta ik al bijna in de slurf als de V. nog steeds op de wc zit met haar smetvrees.
Wat ze dan wel weer doet op iedere wc is haar tas op de grond zetten. Jakkes... dat vind ik dus echt vies... ik doe niet iedere bril eindeloos bekleden. Dat gaat toch altijd mis. De wind die je veroorzaakt door het draaien in een hokje of je batterij laten zakken maakt altijd dat je geknutselde wc bril puzzel de pot in waait... of op de grond. En half half is erger dan niets. Met half half lijkt het altijd net of je ineens in een natte plek gaat zitten.
Nee.. ik check de bril op haren en spetters, trek er een lapje langs en ga rustig zitten. Heb nog nooit een steenpuist gehad dus het zal wel goed komen.

Maar nu dus weer.. weer last call.. dan heb je dus de immediate boarding al achter de rug. Het enige voordeel is dat je niet in de rij hoeft te staan. Het nadeel dat mensen je toch een beetje aankijken terwijl je ziet dat ze hun hoofd willen schudden. De V. en Van H. you're delaying de flight... de V. kan ik natuurlijk niet alleen verantwoordelijk houden, maar waar het nou exact aan ligt wordt me niet duidelijk.
Maar we zijn nog op tijd. Naast me zit een meneer die onderdeel uitmaakt van een groter gezelschap.. ik denk met zijn ouders, broers met aanhang en kinderen. Ik zit braaf te lezen als hij ineens met veel bombarie de kotszak uit m'n stoelzak trekt en en naast hem aan de slag gaat. Ook het gezelschap is ineens druk en ik zie her en der wapperende kotszakken. Het zal eens niet.. misschien doen ze het wel expres. Altijd en eeuwig met die kots bij mij in de buurt zitten.
Na een poosje wil ik toch stiekem kijken maar die schat en een V. Houdt haar boek voor m'n ogen. Kijk.. das pas liefde.
Ik zie in m'n ooghoek wel een vader die met een zwaar zakje in het gangpad staat te drentelen. Ga gewoon weg met dat ding.. voordat ik het ruik. M'n noise cancelling Headphone heeft me behoedt voor het geluid.. de V voor het aanblik en die vader is de enige die nog roet in het eten kan gooien. Maar dat doet ie niet.. :-)
Weet alleen niet welk kind zo vies heeft gedaan en dus vertrouw ik ze allebei niet. Er zit niets anders op dan boos kijken als ze komt dreutelen bij die meneer naast me. Die ik ervan verdenk haar oom te zijn. Ik moet natuurlijk zien te voorkomen dat ze ineens bij hem op schoot gaat zitten. Ik heb immers geen kotszak meer en dat scenario kent alleen maar verliezers.

João brengt ons naar het hotel wat er heel prima uit ziet. De handdoeken zijn droog en ook het bed. Even de airco aan om de hitte eruit te krijgen. Maar daar is dus iets mee. De opstelling van de kamer is hoogst onhandig. De airco kan alleen maar heul hard blazen. En als je in bed ligt lig je in die koude tornado. De airco uit betekend echter dat de kamer binnen 10 minuten weer is opgewarmd. De eerste nacht is dus nog zwoegen. Aan.. koud.. uit.. warm.. en airco met verkoudheid is ook geen feest. Dit moet anders. We tetrissen de kamer in een andere opstelling. We draaien één voor één de bedden om en zetten ze tegen een andere muur, goochelen wat een stoel en nachtkastjes. Niemand die dat ziet denk ik. Misschien alleen aan het feit dat we recht onder de tv liggen. Maar nu gaat de wind over ons heen en hebben we nergens meer last van. Slimpies.

João komt ons om 8:15 uur ophalen voor de tour naar de watervallen aan de Braziliaanse kant van de grens.
Nou die watervallen zijn wel echt indrukwekkend en imposant kan ik je zeggen. En heerlijk verfrissend ook
Mn koeieninseminatie sleeve voor m'n camera werkt als een trein. Verbaas me er wel over dat ik de enige ben...

Ik verbaas me ook enorm over schoenen. Kijk, ik loop eeuwig op slippers in de zomer en sommige mensen op schoenen.. maar een combinatie van die 2 is verschrikkelijk. Nog erger dan teva's. Voornamelijk, ja hoor daar zijn ze weer, duitsers kiezen hiervoor. Weet niet eens hoe ik het moet omschrijven. Het zijn een soort van wandelschoensandalen. Ze hebben veters (vandaar de schoen) maar aan de zijkant heb je van die halve maanvorminge openingen (het sandalenelement). In theorie zou dit kunnen als die openingen niet doorgaan tot helemaal vooraan. Het resultaat daarvan is dat je een soort flappers creëert. Voornamelijk mannenvoeten zijn wat minder fraai in model waardoor je in die flapschoenen vooraan leegte ziet. En een dikke teen. En dat ziet me er toch een partijtje onnozel uit. Ik zal er een foto van bijdoen..
Deze mensen (dus voornamelijk duitsers, maar ook een substantieel deel van de Franse bevolking ((allemaal 50 tinten beige)) zouden geëxecuteerd moeten worden. Of tot de dood gestenigd. In ieder geval een langzame pijnlijke dood. :-)
Dan mag meteen die Franse vrouw met enorme snor met hetzelfde gemak meegenomen kunnen worden. Bah.. wat een nare vrouw. Staan we eindelijk, na wachten op al die Tena bevolking vooraan op een uitkijkpunt denkt deze dikke paturain dat ze het recht heeft op een plek daar. Met die enorme snor.. mam, ik zal voor altijd met liefde en plezier elke overbodige haar of stekel uit je gezicht plukken... haar kind haat haar vast ook. Anders doe je zoiets niet.
Dan is een rugzak een uitkomst. Die kun je inzetten. Ik ben me altijd enorm bewust van die bult op m'n rug en draai dus ook niet in een menigte. Daar doe je mensen verdriet mee.. en pijn. Maar nu mag dat. Nadat we eerst een woordenwisseling hebben gehad. Ik zei iets onfatsoenlijks.. zij ook vast. Ik zette m'n rugzak in bij het wegdraaien. Volwassen ben ik niet. Kan alleen maar hopen dat m'n rits niet per ongeluk haar bovenlip onthaart.

In de middag moeten we naar het zwembad. Sneu voor ons. Het is 38 graden.. geen wind en volle bak zon. We komen niet erg aan lezen en rusten toe. Zwemmen, dompelen en hangen op zwembadworsten. Je kent ze wel. Ideaal.
We worden toch menig keer verrast door de oudere bevolking. Zijn echt geen nette mensen hoor. Misschien komen wij er ook ooit achter, of wordt je verteld, dat je al zo lang op de aarde bent dat je het alleenrecht hebt op feitelijk alles. Voordringen, worsten in het zwembad. Je ouders leren je wel samen te delen maar kennelijk houdt dat ergens op. In ieder geval in een zwembad in Brazilië.
Maar we overleven het.
We proberen nog contact te maken met wat meneren die ook in het zwembad komen toeven en ongeveer van onze leeftijd zijn. Geen fraaie exemplaren maar voor als het echt moet maken we met moeite een verdeling. Zinloos. Ze gunnen ons geen blik waardig. Dat is overigens nergens. Vooraf zijn de V. en ik afzonderlijk van elkaar meermaals gewezen en gewaarschuwd voor de blonde vrouwenfetisj die zuid Amerikaanse bewoners hebben.
Niets van waar...!

Dag 2 worden we midden in de nacht om 7:15 opgehaald voor de watervallen aan de Argentijnse zijde van de grens. Dat betekend om 6 uur de wekker. Het is wel de laatste georganiseerde tour dus hierna kunnen we gewoon vakantie gaan vieren..
Paspoort mee en op naar Argentinië. Lekker spaans praten..
Tijdens ons 'verblijf' in Argentinië heb ik welgeteld 1x gracias gezegd. Nee, die cursus Spaans heeft echt al zoden aan de dijk gezet.
Sommige Portugezen spreken wel spaans. Zeggen ze... ik zie dat hun mond beweegt en hoor 300 woorden per minuut. Maar daar is geen woord Frans van.. en al helemaal geen Spaans. Kijk, als de V met haar arische accent spaans spreekt versta ik het woordelijk en kan ik beamend meeknikken.

We worden zo vroeg opgehaald omdat we met de eerste trein mee moeten. We hebben onze tactiek al bepaald. We gaan in 1 rechte streep naar de devil's throat. Stoppen nergens voor en kijken op de terugweg wel om ons heen en om foto's te maken. Zo denken we het meeste kans te maken op weinig mensen bij het piece de resistence..
Dit plan werkt alleen niet als je als slachtvee over een loopbrug van kilometer wordt geleidt.. #jammer
Maar we zitten wel in de eerste trein. Het lijkt wel alsof iedereen zenuwachtig is en wij snappen maar niet waarom. Nog steeds niet overigens. Vermoedelijk is iedereen op het hart gedrukt dat ze echt in de eerste trein naar boven moeten zitten. Vooral Loempia's . Ik herken ze nu natuurlijk uit duizenden met hun 'ik doe alsof ik ren maar flap alleen harder met m'n voeten' en hun camera's, anti zonkleding en identieke echtpaarkleding.

Op de loopbrug loopt er een Amerikaanse baard achter ons die verteld dat er recent iemand zelfmoord heeft gepleegd door van de waterval te springen. Heeft kennelijk eerst met deze en gene een praatje gemaakt (ik denk zodat ie herinnerd wordt.. of zodat iemand een omschrijving kon geven van de man die verdween. Als je al zelfmoord moet plegen en niemand dan ook nog eens door hebt dat je weg bent is wel sneu)
Ik hoop natuurlijk stiekem op een zelfde actie in ons bijzijn. Dat is toch die intrinsieke ramptoerisme verslaving. Maar als wij er zijn is er niets anders groots en meeslepend dan alleen de devil's throat.
Ik hoef nooit meer naar een waterval. Kan vast niet mooier dan dit.
Het zou wel een ontzettende James Bond filmset zijn.. snap niet dat hier niet al 1000 films zijn opgenomen. Dit past in iedere tieten-schieten-helicopterfilm.
De baard verteld ons ook dat het al 34 graden is met een luchtvochtigheid van 78%. En het is half 9 (voor de feitenregistratie)
Na de devil's throat lopen we nog twee trails (ik heb dus nieuwe slippers verdiend) in het nationale park die ons langs ongeveer 200 watervallen leidt. Het is al met al onnoemelijk veel water wat daar naar beneden komt en het is toch knap van moedertje natuur dat ze dit zo heeft gemaakt. Begrijp wel dat het tot de wereldwonderen hoort.

Aan het begin van een trail komt de baard nog even vertellen dat de vrouw waar we op de loopbrug een klein akkefietje mee hadden (was denk ik ook Frans... in ieder geval ook een paar tinten beige en wilde voordringen. Ook al.. maar ze vroeg niet of ze er langs mocht maar probeerde zich tussen mij en de rand van de loopbrug te wurmen. Aangezien ik steeds meteen zo opstinaat ben als valse kat probeerde ik haar op mijn beurt te pletten tussen mij en diezelfde rand van de loopbrug. Ik heb geen geduld en ben feitelijk een lul...) op de terugweg op de loopbrug was gestruikeld... En ook gevallen... En haar camera had laten stuiteren... waardoor die kapot was. Gnagna...
Karma is a bitch (en ik dus ook)