Van uitstel komt............. een lang verhaal

Ik begin altijd zo enthousiast aan een blog, maar naarmate de tijd vordert vermindert m'n goesting. Ik stel maar uit en stel maar uit..
Maar nu, in de laatste zonnestralen van vandaag, aan het zwembad in Hawaii, dan toch een poging.
Misschien was het ook de regen van Kyoto en Nara die mij in mineur hield.
Dag 2 van Kyoto huurden we zoals beloofd fietsen. Elektrische :-). Die waren immers maar een klein tipje duurder dan de gewone, maar welk een heerlijkheid. De berg op is een feest. Net als demareren, aanzetten en als eerste wegfietsen bij een verkeerslicht. Ok even een literatuurverantwoorde zin.. al gauw lieten we de stad achter ons en reden de bergen in. Weg van het geluid, de stilte tegemoed. Bullshit natuurlijk.. het waren heuvels.. of nou, er waren wel bergen, maar daar waren wij niet. Heuvels dus. En wel stilte, maar dat is in heel Japan. We zoeken rijstvelden.. maar die vinden we niet. We werden gevoelsmatig ook al een beetje uitgelachen toen we vroegen waar we die konden vinden.. hè pingpong.. hebben we hier rijstvelden' WAT..rijstvelden.. willen ze zien hoe de rijst in het water staat..? Oké.. ik denk in het zuiden van de stad.. of het oosten. Maar misschien het noorden.. Goed..! Dat is haast alles dus. Ik besef me nu pas dat we ook serieus het zuiden, oosten en noorden hebben aangetikt. Zal je zien dat ze in het westen lagen. Die ellendige rijstvelden. Uiteindelijk heb ik ze gezien toen we in de bus zaten naar het vliegveld.. check. Helaas geen karakteristieke rijsthoedjes, maar toch..
We hebben hele dag de beschikking over de fietsen
De eerste tijd heb ik wel nodig om te wennen aan het links fietsen. Had al een wilde oversteekactie die niet helemaal correct uitgevoerd werd. Althans, het verkeer komt ineens van een onverwachte kant waardoor ik in het midden van 5 rijbanen beland (bijna in het midden dan) en deze actie me wat getoeter opleverd.. solly..!
Aan het begin van de middag begint het dan toch te regenen. Aangezien ik geen jas heb besluiten we dan om te gaan lunchen. We schudden nog eens een leuke vegan tent uit de happy cow en fietsen in standje 3 die kant op. Gaat lekker hard. Ik eet een boeddha plate.. dat mag immer inmiddels wel.. als echt boeddha.. :-)
Allemaal weer heel heerlijk.. kan er niet over uit. We eten iedere maaltijd met smaak en plezier.
Na de lunch stappen we weer de regen in. We hebben op internet naar kneuterige cafeetjes gezocht zodat we daar de regen af kunnen wachten met een boek, maar we komen niet veel verder dan de Starbucks. Dan ook maar meteen een dikke vette cinnamon rol... die detox is nou toch al voor nix geweest..
Uiteindelijk wordt het niet meer droog en zoeken we onze fietsen weer op. Ik zie al meteen dat ze niet meer op de plek staan waar we ze neergezet hebben. Yaiks. Meneer fietsverhuur heeft ons wel verteld (bang gemaakt) dat je niet zomaar overal je fiets mag parkeren. In het geheel niet bij stations in de buurt.. foei... Ook niet bij privé huizen en nog wat plekken.. de gemeente haalt ze dan kennelijk heul snel weg en moet je ergens je fiets terugkopen. Wij zagen allemaal fietsen staan en parkeerden die van ons er dus bij.. geheel onwetend welk delict wij aan het plegen waren. Dat weten we nu overigens nog steeds niet. Gelukkig zagen we al vrij snel.dat onze fietsen buiten gezet waren. In de stromende regen. Met een a4tje aan de mand geplakt.. met een rode schreeuwerige Japanse tekst... denk dat we iets verkeerd deden...haha. maar goed. Geen fiets terug hoeven kopen en gauw weg gescheurd onder het oog van een beetje bozig kijkende Japanse overbuurman.
Bij de fietsenverhuur ook maar een pluutje aangeschaft.. kosten hier niets. Helemaal niet die kekke doorzichtige plastieken die ik altijd het leukst vind. Die houden natuurlijk geen enkele zonnestraal tegen en daarvoor worden de plu's hier toch ook veelvuldig voor gebruikt.
Lekker thuis voor de buis dan. WiFi is ons gunstig gestemd en we kijken de herhaling van de winter voorbij. Uiteraard droom ik dan weer over Jan Smit. Denk echt dat ik een keer mee moet. En ineens blijk ik dan ook een enorme fan van Kraantje Pappie..
We helen lekker even eten bij de onderburen. Geld in de automaat. Nummertje kiezen overeenkomstig met het gerecht dat je wilt. Take away of meenemen... bonnetje naar de juffrouw. Juffrouw naar kokkie.. kokkie koken. Sab en Jet met een zakkie eten naar boven. Die regen krijgt ons niet klein. Dikke doei.
Koffer herpakken.. nu komt het kritieke punt. We moeten een locatie zoeken waar de hakkietakkie (het lijkt erop.. ik moet steeds ezelsbruggetjes of Nederlandse namen koppelen aan de moeilijke Japanse.. anders verlopen de gesprekken voor geen meter.. dan wordt er alleen maar gedatte en gedingest) is waar we onze koffers nu zelf op kunne sturen. Die vinden we gelukkig bij de 7eleven op de hoek.. koffers gaan meteen door naar Tokyo en wij stappen in de trein naar Nara. Maar weer eens een paar werelderfgoedlijst punaises plaatsen.
In Nara is het nog heel even droog. Precies als wij in de drogist staan. Jetty moet grote pleisters.. om haar criminele maffia tatoeages te bedekken. Er zit een onsen in onze Ryokan, maar mevrouw kan geweigerd worden door die tattoo's. Pleisters dus.. en ik ben verguld met een doosje zwarte wattenstaafjes :-).
Dan regent het gelukkig heel hard en slepen we onze koffers door Nara. We mogen wel eerder inchecken. De Ryokan meneer lijkt heel nerveus.. of heel onzeker.. Ik krijg er iig de kriebels van. Het enige engels dat ik hem hoorde zeggen was:"plies entel youl sieklet code". Nou ja zegen., hij fluisterde het eigenlijk. Terwijl we toch echt de enige waren.
Ik snap die man voor geen meter en hij ons ook niet, maar toch holt ie voor ons. Als hij begrijp dat we willen badderen. Om het bad aan te zetten, Om een handdoek te halen. Niets is hem te dol. Eerst rollen we dan nog even onze judomattenkamer in.. ik heb meteen zin om de matrassen aan de kant te schuiven en koppeltje te duikelen en grondgevechten te doen. Maar aangezien theelepel daar minder (geen) zin in heeft laat ik de inrichting voor wat ie is.. even lezen dan maar op onze lastige stoeltjes, aan ons lage tafeltje en doen aan theedrinken. Voel me weel helemaal een kleuter. Dan mogen we badderen. Heel plezierig. Was tot op het bot nat.. en koud. En na 3 minuten in het water puf en hijg ik.. sjonge.. warm. Wel weldadig voor het lijf.. koud douchen en dan maar een poosje in bad..
Lang verhaal kort.. heerlijk geslapen op onze dunne matrasjes op de grond. M'n rug weer helemaal in model gezakt..

In Nara gaan we dan toch weer naar een tempel..Todaji. daar staat het grootste. Ronden boeddha beeld in het grootste houten gebouw. Serieus houten gebouw overigens. Timmer je niet 1-2-3 even in elkaar. Boeddha is ook behoorlijk..
Rond de tempel ligt Nara park. Bekend om de 1000 heilige herten die er rondlopen. Heilig m'n neus. Commercie. Ik denk dat ze een deal gesloten hebben met de hertenkoekjesverkopers om zo de inkomsten in stand te houden. Ze hebben er een neus voor. Ze gunnen je geen blik als je geen hertenkoekjes bij je draagt. Ook wel lekker. Ik kan gewoon rustig doorlopen terwijl een grote kinderschare huilend met een pak hertenkoekjes gooit.
Allemaal in één keer.. Of vader de koekjes uit laat delen.. het is net de apenheul. We wandelen weg als we aangesproken worden door een loempia. Die kleine vlammetjes volgen in haar kielzog. Of we engels praten.. en of ze ons dan mogen interviewen voor hun engelse les. Super koddig.. waar we vandaan komen, hoe lang we blijven, wat we het lekkerste Japanse eten vinden en welke talen we spreken. Bij m'n Spaans hebben ze plots ook ronde ogen... hihi. Of we dan nog even op de wereldkaart aan willen wijzen waar we vandaan komen. Blijkt me dus ineens dat zij een ander soort wereldkaart gebruiken. Één waar Japan zo'n beetje in het midden van de kaart ligt. We moeten dus echt even her-orienteren. Nederland is haast niet aan te wijzen zo klein en onherkenbaar.
Een van de eerste dagen had ik, terwijl we de lichten uit hadden gedaan, elkaar welterusten hadden gewenst, het al een poosje stil was, ik bijna sliep, ineens een diepzinnige vraag....
"Of Japan voor Amerika nou ook het verre oosten is, of dat zij de andere kant op kijken en Japan dus het westen is.. of dat ze het maar gewoon bij Azië houden en zij wij dan ook nog de westerse wereld..."
Superdiepzinnige vragen.. maar ondanks dat Jetty er hard om moet lachen weet zij ook het antwoord niet... En nu ik de wereldkaart van die Japanners heb gezien kan het zomaar zijn dat zij Amerika dan weer het oosten noemen... moeilijke materie..
Voor onze deelname aan het interview mogen we een origamicadeau uitzoeken en moeten we nog even op de foto. Ik vind het superleuk om weer eens contact met anderen te hebben. Ondanks dat Japanners erg aardig zijn heb je eigenlijk geen contact met ze.. geen leutig gesprekje.. alleen noodzakelijke conversaties.. over eten en de rekening enz.. jammer.
In de trein naar Kyoto is het stil.. behalve 2 Nederlanders die je hoort praten.. hoe fascinerend dat houten gebouw was..
Weer zit ik me een beetje te schamen om ons volk. Althans.. over de rest van de wereld. We zijn ons er allemaal niet meer van bewust hoeveel geluid we maken. We kunnen best allemaal wat zachter doen. Dat we gewoon een gesprek met z'n 2en voeren en niet met de hele coupe.. maakt het allemaal veel overzichtelijker..

Dan zijn we weer in Tokyo.. het voelt als thuiskomen hoewel we op mysterieuze wijze niets meer van het openbaar vervoer lijken te snappen. Na een. Poosje puzzelen zijn we dan toch op weg naar onze capsules. Het principe voor degene die zijn laatste trein heeft gemist. Een goedkoop klein laatje waar normaal gesproken een lijk in bewaard wordt, maar waar je dus een nacht als levende bewaard kunt worden. Hoort erbij. Het is een soort van een nachtje kamperen. Gezamenlijke doucheruimtes en toiletten met speciale pis-pedales. Kluisje om je spullen in te bewaren. Daar passen overigens geen grote koffers in (die wederom verheugd stonden te wachten) dus die zetten we gewoon ergens in de hoek.. via het wereldwijde web hebben we alweer een lopende band sushi uitgezocht om de laatste avond in stijl af te sluiten.
Ik slaap heerlijk in m'n coconnetje. Jammer alleen dat om 6 uur al mensen op de been zijn en in hun koffers en kluisjes moeten zijn.. op tijd op dan maar. De douches hebben dan niet meteen heel veel overeenkomsten met een douchegebouw op een camping. Waar je altijd met je billen tegen de muur komt (vies) en je kleren in de nattigheid hangen (yak) en het water net te koud is (zucht) of nog erger..... muntjes...! (Hel)
Hier heb je een 1,5 bij 2 meter (ongeveer) waar je je toiletspullen kunt laten en je kleren op kunt hangen.. staat een mandje op de grond om gear in te verzamelen... de grond is droog.. een schone droge badmat hangt te wachten en de douche heeft heerlijk water.. schone sproeikop waardoor het water netjes recht valt. Shampoo, conditioner en heerlijk geurende douchegel staat klaar.. plankje onder de douche voor je eigen troepies en een spiegel.. voor als je ook eens wil zien hoe je eruit zier als je een douche neemt. En je dus ook een pose kunt oefenen voor het wonderbaarlijke geval je een keer niet alleen staat onder de douche (dit doe ik natuurlijk niet. Ik douche effectief :-))
We hebben bedacht dat we vandaag nog een. Paar uurtjes in het Shinjuku gyoen park gaan zitten (mam, dit moet je echt even hardop zeggen... haha.. je hoort het hè...)
Onze treinpas is eigenlijk niet meer geldig maar we moeten nog wel even het stationsgedeelte binnen om een vegan Ramen bij onze favoriete tent te scoren. Ik heb de laatste dagen al steeds m'n treinkaartje andersom aangeboden of m'n vinger op de datum gehouden als proef op de som. Gaat eigenlijk altijd goed. Behalve in Tokyo. Daar moesten ze gisteren ineens steeds kijken. Beloofd niet veel goeds. Standje stoer dan maar.. beetje met elkaar kletsen, vrouwtje is druk bezig.. vinger op de datum en een beetje wuiven... helaas... ze trapt er niet in die spichtige Jap.. zouden ze met die spleetogen Multivision hebben waardoor ze op 80p meter data kunnen lezen.. kak
Nou ja, superverbaasde blik opgezet.. met de staart tussen m'n benen teruggekropen en een platformkaartje gekocht... achteraf een hoop moeite voor ongeveer 1 euro.. haha.. is ook niet netjes. Niet meer doen.
Nog een voedzame maaltijd dan voordat we de koffers ophalen om naar het vliegveld te gaan. Voordeel van ons capsulehuis is dat we bij de metro een transferbus naar het vliegveld ontdekken. Hoeven we niet met de trein, niet met bagage te slepen en worden we van deur tot deur gebracht. Nog een beetje korting ook. Ideaal. Daar.. in die bus.. spot ik dan rijstvelden..hoezee..
Hoef ik op het vliegtuig alleen nog m'n reispak aan te trekken.
Door de onfortuinlijke vergissing dat m'n meegebrachte zwarte legging geen zwarte legging maar een dikke panty blijkt te zijn loopt heel man plan in de soep. Ik moet een backuppak aantrekken (godzijdank zat er nog wat kleding in mn handbagage) waardoor we er weer uitzien als een niet gelijkende tweeling. Vreselijk. Zie mensen ook kijken alsof we gek zijn. Terecht.
Snuffel nog wat aan luchtjes en kies er vast een uit om in de states aan te schaffen. Ze laden nog wat devices in de passenger lounge (hier weten ze hoe je passagiers moet laten wachten. Goeie dikke stoelen en loungebanken. 3werf hoezee voor Japan, alweer) en gaan we langs de Mac. Vooruit, mag dan ook wel een keer.

We slikken weer een cocktailtje pillen (waar ik niet uren van in slaap val, maar die toch iets doen waardoor ik m'n pogingen om te slapen niet opgeef. Dat is al winst) en vliegen in 7 uur 19 uur terug in de tijd naar Honolulu.. op het vliegveld voel je meteen dat je op een tropisch eiland bent. Je ruikt het. Je viert het. Hier heb ik zin in. In heel de aankomsthal ben ik de enige blonde. Allemaal Aziaten en Jetty. Snap niet wat ze hier allemaal komen doen.. thuis halen ze van allerlei capriolen uit om zich aan alle kanten te bedekken voor de zon en dan gan je naar een tropisch eiland.. bijzonder.. maar.. ze zijn hier toeristengroep nummer 1.
Amerikanen spreken hier een beetje Japans.. menukaarten hangen ook in Japanse versie en ze verkopen ook sushi.. gna.

Ik had op internet een shuttle gereserveerd en als request had ik dan maar hun hottest diver gevraagd. Die kregen we niet helemaal, maar we kregen Mark de neger. De Nigeriaanse neger. We voeren een geanimeerd gesprek. Vind het heerlijk om weer eens contact met anderen te hebben.. beetje flauwe grappen maken, waar hij dan ook om durft te lachen. Oké.. het waren weer goedkope laag bij de grondse duitsergrappen, maar die werken toch.. ;-)
We zijn al vroeg bij ons hotel, die overigens op een luttele 2 minuten van het strand ligt. De kamer is nog niet klaar. Tenzij we een kamer met een 2persoonsbed willen. Maar dat willen we niet. Nana 2 weken Japan samen in mini bedden te hebben gelegen is het wel zat. Ik heb al een beachpack voor het grijpen. Bikini aan, handdoek boek en zonnebril mee en gaan. Oh ja en natuurlijk smeer. Heel veel smeer. En dan beginnen we voor de 2x keer aan 30 april (daar had ik in het koninginnedagtijdperk een moord voor gedaan)
De zon op m'n huid is weldadig.. Het dompelen in zee ook.. hoewel het niet zomaar kalm dompelen is. Best aardige golven.. bedenk me meteen dat ik als ik ga surfen, ik vermoedelijk m'n bovenstukje van m'n bikini al kwijt ben voordat ik überhaupt op een plank sta. Misschien moet ik een surfshirt..
Ook al ben ik moe en niet meer scherp of alert, ik pers er toch nog een reddingsactie uit als we van achteren aangevallen worden door een aanwaaiende partytent.. had lelijk af kunnen lopen als we gespiest waren door een partytentpoot. Armoedige dood ook. Was wel voer geweest voor het nieuwe programma break free geloof ik. Had een van jullie meteen een mooie reis te pakken. Maak je dezelfde reis als ik en kom je lekker dicht bij de plek waar het allemaal geëindigd is. Heerlijk NPO. Klinkt allemaal leuk, maar gaat dus niet gebeuren... I saved the day..
We eindigen de middag in het zwembad van het hotel. Lekker op een ligstoel. In de zon beetje doezelen. Ik doezelen steeds. Kan eigenlijk m'n ogen gewoon slecht open houden. Zal de melatonine nog wel zijn.
In de avond lopen we als 2 zombies door honolulu. Er is een denk ik een goed doel evenement bezig. Overal eetstalletjes en muziek. Heel gezellig, maar ik kan m'n balans niet houden. En ik word gek van het geluid. Iedereen praat, schreeuwt, rookt drinkt en eet lopend, spuugt op de grond, de tatoeages vliegen je om de oren en in plaats van links moeten we ineens weer rechts aanhouden op de stoep om niet tegen de stroom in te lopen. Tenzij er natuurlijk een groep Japanners geformeerd is..die zijn nog niet gewend om rechts aan te houden. Iedereen loopt maar schaamteloos door rood. Ook al duwen of trekken ze kinderen voort.
Ik ben echt niet ineens pro-japan, maar ook de omgang met kinderen lijkt veel sympathieker te verlopen. Misschien komt het ook wel omdat ik niets versta van wat ze tegen elkaar zeggen, maar zoals bijvoorbeeld in het park. Het lijkt wel een film van de perfect world. Vader en moeder en een of twee kinderen. Overigens allemaal kleine gupjes. Heb geloof ik weinig kinderen van een jaar of 7 gezien.. (ben een drol in leeftijden schatten van kinderen. Bij mij zijn ze altijd 2 of 6.)
Die vlammetjes lijken trouwens allemaal op kleine Agnesjes van dispicable me.. misschien vind ik ze daarom zo grappig en aandoenlijk.
Anyway.. die ouders en die kinderen scharrelen zo'n beetje rond hun kleed... lachen zachtjes maken 80.000 foto's en o. Gezette tijden eten ze. Allemaal op het kleed en in kalmte. Hoor er eigenlijk nooit een kind huilen. Geen stemverheffingen. Geen boze blikken, geen duwen en trekken. Geen strafkleed. Een en al pais en vree. Zo is het niet erg om veel kinderen om je heen te hebben.
Maar helaas, zo is het dus niet in honolulu. Daar zijn de kinderen net de herten uit Nara. Ze lopen alleen obsessief om mensen heen die wat wat te eten of te drinken heeft. Eerst is het oma die een schaafijs toren heeft. Daar staat Ryan zich in het blikveld te positioneren en aan een arm te trekken 'my turn, my turn' om vervolgens meteen door naar vader te schuiven die met patat aankomt. Niemand vind er kennelijk wat van dat hij het bakje ketchup leeg likt. Ach, het was immers 10:15 uur (in de ochtend ja). Er horen 3 kinderen bij het gezelschap en die zijn alleen met eten en drinken bezig. Ze spelen niet. Het enige 'spelletje' wat ze doen is alle 'no, Ryans' negeren en precies dat doen wat ze verzocht wordt niet te doen. Storend vind ik het. Maar ik ben dan ook een boeddha.
Ik weet echt wel dat ik de wereld niet ga veranderen, maar ik hoop dat ik nog een poosje wat positieve Japanse gebruiken in ere weet te houden. Net als dat ik na Tanzania negers zo lief vond. Of dat ik na Cuba niet meer obsessief met m'n telefoon omging.

Uiteindelijk gaan we na de 2e x 30 april om 21 uur dan toch maar gewoon naar bed. Als 2 oude besjes. Ben altijd al zo tevreden als je kamer geen ramen blijkt te hebben, maar alleen glazen shutters. Dan krijg je dus goed weer...
En zo is het onze eerste stranddag. Het is nog een kale dag. Een dag waarom we de surfkunst afkijken van anderen en de zee verkennen.
Dan gaan we zelf op les.
Bij Reinard. Z'n gezicht kan ik eigenlijk niet zien. Die gaat schuil onder een dikke witte laag zonnebrand. Werder is ie gefikt. Heel bruin gefikt. We moeten eerst de techniek leren en droog oefenen of het strand. Echt iets voor mij. Schaam me dood. Wil zulke dingen alleen in een kamertje achteraf. Ik heb van het droog oefenen al meteen twee gehavende tenen. Alsof je met de bovenkant van je tenen over de vloer van de gymzaal glijd. Dat fikt ook. Maar wie een surfer wil zijn moet pijn lijden. Dan begin je je les dus met kapotte tenen. Klaar.
We zijn geschikt bevonden om de zee in te gaan... wacht.. rewind.. even terug..
Ik heb een surfshirt. Uiteraard. Een fraai exemplaar van een uv-shirt. Ja moeder, ik zie je gloeien van trots. Heel verantwoord. De oorzaak lag dus in het voorkomen om naakt op een surfplank te belanden, maar de zon is hier ook pittig. Jetty is behoorlijk verbrand en ik heb een lichte aantasting op m'n rug.. ik zag gisteren steeds zo klein prulletje met haar vader op surfles. Zij had zo'n gezellig roze gekleurd shirt aan, met van die bruine armpjes eronder. Zo een past precies hij mijn bikini. Jetty wil er een met bloemen. Je gelooft het niet, ze hadden precies voor allebei een shirt hangen. Normaal gesproken vind ik nooit wat ik zoek.
Maar we mogen dus met onze shirts het water in van Reinard.
We peddelen een stuk de zee op waar we omstebeurt een golf krijgen. R zegt wanneer we moeten peddelen en wanneer we op moeten staan. En dat doen we.. meteen staan we allebei bij onze eerste golf en blijven ook staan. Dat geeft natuurlijk moed. Leuk vind ik het ook.. heb alleen druk gepeddeld waarbij de binnekant van m'n armen langs de plank (gymzaal) schuurden en nu heb ik daar dus ook aangetaste plekken..
Het nadeel alleen als het surfen goed gaat en je dus lang op de plank staat is dat je heel ver terug moet peddelen naar Reinard. Wordt na een poosje best zwaar kan ik je zeggen. Aan het eind van de les moeten we dan zelf een golf pakken. Bleek dat we steeds een vaartmaak duwtje van R hadden gekregen en zonder vaart neemt geen golf je mee. We hebben alleen geen kracht meer voor vaart maken.. :-). Het tweede uur dat we de beschikking hebben over een plank doen we er dus niet achteraan, maar later in de middag. Ook dan pak ik een paar mooie golven.. ik wissel wat glimlachen uit met een surfdude en incasseer een 'you got it girl' na een goeie golf. Ik kan hier wel aan wennen.
Heb wel spierpijn in m'n armen en buik, een zere kin, aangedane ribben, pijnlijk schaambeen, kapotte tenen en armen en knieën maar toch.. ik vind dit wel leuk. Moet wel echt weer op zwemmen deze zomer. En aan gewichten trekken..

Dan nu.. een aantal plank uren verder kan ik zeggen dat het nog steeds lastig is.. we hebben vandaag 2 uur een plank gehuurd.. das dus heel veel. Heb je wel lekker de tijd om goeie golven af te wachten en zit je niet zo op je klok te kijken. Het nadeel is dat ik het fysiek niet red om 2 uur hard te surfen. We ontmoette Reinard vandaag met 2 nieuwe studenten en hij zei dat de zee erg ruw was vandaag. Nou, dat heb ik geweten... Heb er meer naast gelegen dan erop gestaan.. ben talloze keren van van plank gepleurd, op stenen gelazerd, knieën en schenen open gehaald, m'n eigen en andermans plank op m'n surf gehad, aangevaren, blauwe plekken opgelopen, weer een zere vakantieknie en al m'n holtes met zout water door laten spoelen, nooit meer zo goed gepresteerd als tijdens m'n eerste les, maar toch.. en zo ken ik mezelf niet, vind ik het nog steeds heel leuk.. ga het water uit omdat de tijd om is of omdat ik echt geen kracht meer heb om nog een keer door de branding te komen. Niet omdat ik het zat ben. Oh ja, ook om te smeren. Tegen 2 uur op het water is niets bestand.
Ik kom dus terug als een surfende boeddha. Ben prepared..

Nu ben ik denk ik wel zo'n beetje klaar. De dagen glijden hier naadloos in elkaar over. We braden wat, surfen, zwemmen, lezen, eten en slapen. In willekeurige volgorde.
Daar is dus niet zoveel spectaculairs over te zeggen
Hawaii hemels, maar niet de hemel. In Japan stond m'n werk oog uit.. geen enkel moment nodig gehad. Daar viel niets op. Daar zag ik niemand die extra aandacht verdiende. Daar hoefde ik m'n tas niet in de gaten te houden. Maar hier staat m'n werkoog aan. Meteen weer. Hoop daklozen en sloebers. Je ruikt ze meteen. Ik ben altijd zo verbaasd dat smoezelige dakloze mensen allemaal dezelfde geur hebben. Bij leven ruiken we allemaal anders, maar de basis dus allemaal hetzelfde. Naar verwilderd beest. En die moet ik dus in de gaten houden. Jammer.. we zijn gaan weer langzaam terug naar de werkelijkheid.
Doei.