Tetris in een kast

Nieuwe reis, nieuw werelddeel, nieuwe ervaringen. Omdat Japans echt verschrikkelijk leest, hebben we besloten om het maken van een plan zo lang mogelijk uit te stellen. Euhm.. ik bedoel dan wel gewoon een reisgids van Japan. In het Nederlands.. van Japans is echt niets te maken.

1 januari geboekt.. 9 april gepland, 15 april weg. Ergens lijkt het niet logisch. Helemaal niet plannen is echter geen optie, want die gemiste Sherman tree in sequoia park staat me nog helder in het geheugen... dat wil ik niet meer!
Dus... We moeten plannen.. Aan de andere kant. Behalve m'n citroen schoon laten wassen en droog laten föhnen op elk Japans toilet weet ik eigenlijk niet eens echt wat er te halen is. Maar hé.... Elke activiteit in die zone is meer actie dan thuis :-), dus we gaan.
Paar dagen tokyo, Hiroshima, Osaka, Kyoto, Nara, nog wat speling in het schema, en dan vanaf Tokyo naar Honolulu.
Door Va en Moe naar Schiphol gebracht. Met Va en Moe gegeten (pre-sushi) en op last van Va en Moe een noise cancelling headphone aangeschaft. Mensen... dat is de HEMEL.. Doei huilende kinderen, Doei vliegtuigmotoren, ook een beetje Doei Jetty.. dat is dan minder sociaal.. stilte.. alleen maar stilte... En muziek, en verstaanbare films. Voor het effect zet ik hem een paar keer aan en uit.. gewoon omdat het kan. Vliegen wordt leuk. Ook omdat in in mijn tas een combinatie van primatour pillen en 5mg melatonine verborgen houdt. Daarmee ga ik kennelijk slapen. Onwijs lang, heel diep slapen. Mensen, deze combinatie is niet de hemel. Misschien deed het iets.. maar dat was toen ik al in Tokyo was.. en ik in de metro moeite had om m'n ogen open te houden. Misschien lag het er ook aan dat ik toen al een uur of wat wakker was.

In het vliegtuig raakte ik een beetje van slag. 15 dezelfde stewardessen. Precies hetzelfde..! Allemaal.. behalve nummer 16.. die was zo slim om een ander kapsel te nemen. Maar dan had ze wel weer hetzelfde masker op...! Het korean Airlines stewardessen masker.. ik zie werkelijk geen verschil tussen die meisjes. Dat schijnen ze dus ook van ons te denken.. snap ik niets van. Jetty en ik lijken dus voor geen meter op elkaar!! Fysiek dan. Verder is ook alles nagenoeg hetzelfde.
Nou blabla. Vliegen vliegen.. tussenstop op seoul.. nog een beetje vliegen... in Tokyo aangekomen... treinpas aciveren.. kastje naar de muur.. metro zoeken.. nog een beetje metro zoeken... zeulen zeulen.. sleep sleep.. en dan zijn we in het hotel. Ik merk niet eens het verschil of iemand Japans of Engels tegen ons praat... kennaiwelpjoe pweeeeease..? Dat is dus voor niemand leuk. Ok, eigenlijk wel.. maar niet voor de Japanner en ook niet voor mij.. Het zal wel weer de lachende derde zijn. Op straat lijkt het alsof er een tsunami is geweest en iedereen is vertrokken.. voor een stad met 39.500.000 miljoen inwoners vind ik het verdomde stil op straat. Sereen haast. Maar.. ingecheckt en dan stappen we onze kamer binnen.. dat is tetrissen in een kast. Ze zijn hier imeers dol op spelletjes.. De koffers zijn die vierkante blokjes en wij zijn die met drie blokjes aan de lange zijde en dan een in het midden erbovenop.. tenzij je om elkaar, de badkamerdeur of het bed draait.. afhankelijk van waar je je in de kast begeeft moet je je vorm een beetje aanpassen. Heel kneuterig, maar een complete kamer. En badkamer.. met zitbad, douche, toilet met happy ending, spiegel met voorverwarmt anti besla vierkant en toiletgear. Hier kun je dus in alle rust je laatste trein missen. Borstel, tandenborstel, tandpasta, scheergoodies, haarelastiekjes, douche muts, washandje, wattenstaafjes. Alles.. Japanners zijn sympathiek.. en schoon.
Oh ja.. en natuurlijk nog van die badstoffen pedales mongoles.. ook in lederen uitvoering voor als je besluit de gang te rocken.. en een pyjama.. of nou.. en dikke winterkimono one size fits all behalve me...
We rennen nog even naar de 7eleven om de hoek om norivellenchips te kopen.. heel 50 days.. en dan tetrissen we ons het bed is.

Zondagochtend haasten we ons naar shinjuku park omdat we graag nog de laste stuiptrekkingen van de Sakura willen zien. Cherryblossom.. kersenbloesem.. beter Google je dat.. een week of 3 geleden was het superindrukwekkend, maar we zijn überhaupt blij dat we er nog wat van zien. Dit was immers de reden om in het voorjaar naar Japan te gaan...
Als je kersenbloesemfoto's wilt maken op mijn manier is dit wel de beste tijd. Nu heb je nog enigszins kans dat je een foto maakt zonder een heleboel dezelfde Japanners erbij die zich stiekum snel hebben verkleed.

Hoewel het niet helemaal chronologisch is kan ik wel vast verklappen dat aan het eind van deze maandag, ik heb ontdekt dat toch niet alle Japanners hetzelfde meneren of mevrouwen masker op hebben. Ze hebben toch, aan het eind van het liedje, wel allemaal een eigen gezicht. Leeftijd kan ik dan echt nog steeds niets over zeggen.. het zijn kleuter vlammetjes of oude loempia's.. alles wat daartussen zit is een eenheidsworst.. Hier zal het wel een eenheidssushi heten, maar je kunt ze voor geen meter schatten. Maar dat geheel terzijde.

Halverwege het shinjuku park begint het dan toch echt hard te regenen en duiken we met onze hotelparaplus de trein weer in.. op weg dan maar even naar de senso-ji tempel. Maar eerst..... lunch.. Japanse lunch. OerJapanse Ramen. Als ik geen yellow hair en ronde ogen had gehad dan hadden we ze kunnen foppen. Heel netjes afgekeken wat je met welk hulpstuk uit welk bakje eet. Super lekker..
Bij de tempel blijkt dat alle Japanners zich daar opgehoopt hebben op zondag.. De rest van de toeristen overigens ook. We slaan wat rituelen gade.. kennelijk hebben ze hier nog een boel te wensen.. muntje in de put, korte buiging, gebed, twee keer klappen, diepe buiging en tabee... of.. muntje in de gleuf, schudden met een koker tot er een potlood met een nummer (denk ik.. kan ook een letter zijn, of een teken, of iets) uit komt.. laatje met hetzelfde nummer openen, briefje eruit halen, oe en aa-en om je spreuk, netjes opvouwen en die om een stokje aan een telraam knopen. Na een minuut of wat komt er dan een oude loempia met witte katoenen handschoen en een prullenbak langs om alles briefjes er weer af te schuiven.. of.. rond een ton met wierook dansen en de rook over je heen te wrijven/duwen. Bij voorkeur ook over de kleine loempia die het nut hier ook niet van snapt. Achteraf blijkt dat die rook een helende werking heeft op je pijnlijke plekken. Een aantal Japanners had gezien hun drukke gewapper mogelijk betereen kort moment ín de ton kunnen gaan zitten.
Wij hebben niet meegedaan aan deze commercie. Meer omdat alles in het Japans was en vermoedelijk niet eens het juiste laatje hadden kunnen vinden. Laat staan verheugd te zijn met onze boeddhistische spreuk
Dat is overigens verdomd lastig. Er is maar op heel weinig plekken een Engelse tekst toegevoegd. Ondanks dat we steeds de neiging hebben om gracias te zeggen voegt Spaanse helemaal weinig toe.
Buigen dan maar... buigen is altijd goed.. en gedienstig glimlachen..
Op sommige momenten blijkt dat je als Japanner en Nederlander allebei in je eigen taal tegen elkaar kunt praten , geen idee hebt wat de ander zegt, maar weet dat het goed zit. Zo zijn Japanners en Nederlanders.
Dat is als je sushi eet.. als je sushi eet is alles goed. Dus dat is wat we deden... heerlijke grote dikke sushi's en sashimi's.. in de hoop dat we geen walvis aten. God, ik hoop dat we geen walvis aten...buiging.. the end